Η τηλεόραση!
Τα κανάλια μού βάζουν κάθε εβδομάδα ταινίες.
Με τιμάνε αλλά δεν παίρνω τίποτα.
Τα χρήματα τα παίρνουν οι παραγωγοί.
Τότε υπογράφαμε το βαρύ όρο:
”Και ουδεμίαν άλλη απαίτησιν έχω.”
Αυτό βγάζει η τηλεόραση μπροστά και δεν παίρνουμε πεντάρα.
Να το παράπονό μου.
Βλέπω στην τηλεόραση τις ταινίες μου και παρατηρώ το παίξιμό μου.
Την κίνηση των χεριών μου.
Πώς συνταυτίζεται η ψυχή μου, το κεφάλι μου, με την κίνηση των χεριών μου.
Μετράω τον εαυτό μου και το βλέπω αυτό το πράγμα, σε όλες τις ταινίες.
Στο ”Έλα στο θείο”, στο ”Ευτυχώς τρελάθηκα”, στα ”Κίτρινα γάντια”…
Η φυσικότητα που χρειάζεται στη δική μας δουλειά, ήτανε μια αβάντα που είχα.
Εμείς είχαμε αντίκρισμα ζωής.
Περάσαμε πολλά, πολέμους…
Σήμερα είναι εύκολα τα πράγματα.
Εμείς παλέψαμε σκληρά.
Και κωμικοί δεν υπάρχουν πια.
Έχουν αδυναμίες οι νέοι.
Ίσως σιγά – σιγά, με το χρόνο, ν’ αποκτήσουνε πείρα.
Εμείς το ζούσαμε το έργο που παίζαμε.
Οι παλιοί ηθοποιοί όταν πιάνανε ένα ρόλο στα χέρια, δεν τον παπαγαλίζανε.
Καθόντουσαν να τον συζητήσουν και προπαντός να βάλουν τα δικά τους.
Ένα πράγμα που συνήθιζα εγώ.
Σήμερα, τα περισσότερα παιδιά δεν τραγουδάνε.
Οι παλιοί ήταν σχεδόν όλοι τενοράρε.
Ο Ορέστης Μακρής,
ο Κυριάκος Μαυρέας,
ο Πέτρος Κυριακός,
ο Βασίλης Αυλωνίτης.
Εγώ βγήκα σχεδόν τενόρος στο θέατρο.
Τα τραγουδούσαμε τα νούμερα.
Συμβαδίζαμε με την ορχήστρα, με την αρμονία.
Ύστερα από 44 χρόνια στη σκηνή, βγήκα στη σύνταξη με 17.000 δραχμές.
Ούτε εφάπαξ, ούτε τίποτα…
Ο εφημεριδοπώλης παίρνει 35.000.
Πρέπει η Πολιτεία να κάνει κάτι.
Να γίνει ένας νόμος για τους παλιούς ηθοποιούς, δεν είμαστε και πολλοί.
Να μας περάσουν σε μίαν άλλη κλίμακα συντάξεων.
Η αγάπη του κόσμου…
Κάθε τόσο είχα και μία συγκίνηση.
Στο λεωφορείο έκανα να ρίξω το εικοσάρι και μου ‘πιανε το χέρι ο εισπράκτορας και μου ‘λεγε:
”Όχι εσύ… Εσύ δεν κάνει.”
Και τα ταξί δε θέλανε λεφτά.
Πήγαινα να βγάλω χρήματα, ”Τι κάνεις;”, μου ‘λεγε, ”ξύνεσαι;”
”Όχι, αγόρι μου, να βγάλω να σε πληρώσω.”
”Όχι. Άμα σου πάρω χρήματα και το πω στα παιδιά μου και στη γυναίκα μου, θα θυμώσουν.
Μια φωτογραφία σου να μου δώσεις.”
Συγκινήσεις μεγάλες.
Υπάρχει μια συμπάθεια, μια αγάπη…
Νίκος Σταυρίδης
…………………………………………………………
Απόσπασμα από το βιβλίο του Σωτήρη Κακίση: ΟΙ ΑΠέΝΑΝΤΙ
Πηγή: Πρόσωπα
