Ποίημα της 11χρονης Αλεξάνδρας Χασουράκη, μαθήτριας Στ τάξης στο 2ο Δημοτικό Σχολείο Μοιρών.
Τίτλος: «Περιμένω…» – Τέμπη 1/3/2023
Τη ζωή τους πια τη ζήσανε
Τελευταία φορά μας είδανε
Σαν μας αποχαιρετήσανε
Στον σταθμό
Και χωρίς καν να το ξέρουνε
Τον κόσμο αυτό αφήσανε
Γιατί δεν το αποτρέψατε αυτό…;
Τι δύσκολη που ναι η σχολή
Ξυπνώ νωρίς κάθε πρωί
Δουλεύω σκληρά και μελετώ
Επιτέλους τριήμερο
Να ταξιδέψω λίγο
Να δω τους δικούς μου
Να ξεκουραστώ
Ίσως πετάξω χαρταετό
Κλείνω εισιτήριο
Μπαίνω στο τρένο
Στην Λάρισα μένω
Να ξεκινήσουμε περιμένω,
Περιμένω…..
Κοιτάζω απ’ το παράθυρο
Των Τεμπών την Κοιλάδα
Το ποτάμι δίπλα μου
Απ τα πιο όμορφα τοπία στην Ελλάδα
Ένας φίλος μου από δίπλα μου
«πως πέρασες το τριήμερο;»
«καλά πέρασα» του απαντώ εγώ.
Όλα ήταν εντάξει μα δεν άργησε να γίνει το κακό!
Σηκώνομαι λίγο να ξεπιαστώ
Μα απότομα πέφτω στο έδαφος και χτυπώ
Το βαγόνι μας λύγισε
Στις φλόγες τυλίχτηκε
Τρέχω εγώ για να σωθώ
Οι πόρτες τότε ανοίγουνε
Και εγώ με τον φίλο μου
Κουτσαίνουμε να βγούμε από εδώ.
Δεν παίρνω ανάσα απ’ τον πολύ καπνό
Πέφτω στο γρασίδι
Σε όλο μου το σώμα πονώ
Τρέχω πίσω
Να βοηθήσω
Κι άλλους να βγάλω από εδώ.
Τη ζωή τους πια τη ζήσανε
Τελευταία φορά μας είδανε
Σαν μας αποχαιρετήσανε
Στον σταθμό
Και χωρίς καν να το ξέρουνε
Τον κόσμο αυτό αφήσανε
Γιατί δεν το αποτρέψατε αυτό…;
Εγώ στο τέλος σώθηκα
Μα ο φίλος μου και τόσοι άλλοι
Δεν ξέρω τι απογίνανε δυστυχώς
Φτηνά πάντως την γλίτωσα εγώ…
Και να ‘μαι πάλι να περιμένω, περιμένω
Μπροστά μου να τον ξαναδώ
Περιμένω, περιμένω τους γονείς μου μαζί μου εδώ
Να τους πω πόσο τους αγαπώ
Πόσο χαίρομαι που ζω.
Κι έτσι κι εγώ
Μαύρα φορώ
Νιώθω πως έτσι τους τιμώ
Κι έτσι κι εγώ περιμένω, περιμένω
Προκοπή σε αυτή την χώρα που ζω.
Σκίτσο: 2η ΕΠΑΣ Μαθητείας Θεσσαλονίκης – ΔΥΠΑ
