Γράφει ο Γιώργος Μαμάκης
Μπορεί ο αέρας σιγά σιγά να δυναμώνει, η θάλασσα να δροσίζει και οι τουρίστες να έχουν επιστρέψει στη βάση τους αλλά η Χρυσή έχει ζωντάνια τόσο το φθινόπωρο όσο και το Καλοκαίρι!
Δεν είναι όμως ακριβώς φθινόπωρο ο Οκτώβρης, εδώ που τα λέμε.
Δεν παραπονιόμαστε, όμως, καθόλου γι’ αυτό.
Μας αρέσει που έχουμε ακόμα ενάμιση μήνα ημι-καλοκαίρι για αποδράσεις στην Χρυσή -μια κουκκίδα στην απεραντοσύνη του νότιου κρητικού πελάγους.
Καιρού επιτρέποντος η στενόμακρη λωρίδα γης αχνοφαίνεται στον ορίζοντα στα 8 ναυτικά μίλια από την Ιεράπετρα.
Όσο πλησιάζουμε το νησί, το σκούρο μπλε της θάλασσας παραδίδει τη σκυτάλη σε ολοένα πιο ανοιχτές αποχρώσεις. Διασχίζουμε το στενό θαλάσσιο πέρασμα που σχηματίζουν Μικρονήσι και Χρυσή και «δένουμε» στα νότια.
Από δω και πέρα είμαστε μόνοι μας, ελεύθεροι να κάνουμε όποια εξερεύνηση θέλουμε για περίπου 5 ώρες, οπότε το καραβάκι παίρνει τον δρόμο του γυρισμού.
Καπέλο, αντηλιακό, νερό και πετσέτα είναι τα μοναδικά εφόδια που χρειαζόμαστε για
τις θαυμαστές, αμμουδερές παραλίες που αντανακλούν τις φθινοπωρινές ακτίνες του ηλίου.
«Αμμος, κέδροι και όλο το χρόνο καλοκαίρι», είπε ο μοναδικός κάτοικος του νησιού προς απάντηση κάποιου που διατηρούσε τις ανησυχίες του για το πώς είναι η κατάσταση πάνω στο νησί στα τέλη Οκτωβρίου.
Το ομολογώ και εγώ! Είμαι άλλωστε ένας από τους φανατικούς λάτρεις του.
Πρέπει απλώς να ξέρεις τι ψάχνεις.
Η Χρυσή δεν είναι για όλους. Για όλους, όμως, αποτελεί έναν εξωτικό παράδεισο, ένα θαύμα της φύσης, ένα μέρος που θυμάσαι, έστω κι αν το έχεις δει μόνο μια φορά. Υπάρχουν και αυτοί που το μίσησαν. Αυτοί που δεν αντέχουν τον ήλιο, που απεχθάνονται τις «κακουχίες» και την αμμοβολή, που δεν ξέρουν πού ήρθαν και τι να περιμένουν.
Το νησί, παράδεισος για τους λάτρεις των απολιθωμάτων και της γεωλογίας, βρίσκεται εδώ 350.000 χρόνια, γέννημα της έκρηξης υποθαλάσσιου ηφαιστείου που το δημιούργησε και απολίθωσε πολλά από τα 49 διαφορετικών ειδών κοχύλια που ζούσαν στα νερά της, κυρίως δίθυρα.
Τα απολιθώματα αποτελούν μια λεγόμενη θανατοκοινωνία, δηλαδή νεκρά κοχύλια που συγκεντρώθηκαν εκεί ίσως από τα ρεύματα και με την πάροδο του χρόνο απολιθώθηκαν
Αν αναρωτιέστε, τι είναι για μένα αυτό το νησί σάς απαντώ: να περπατάς ξυπόλυτος στην άμμο. Να ξαποσταίνεις στον παχύ ίσκιο λεβεντόκορμων, αιωνόβιων κέδρων. Να κολυμπάς σε ατάραχα, γαλαζοπράσινα νερά και μετά, να στεγνώνεις στα κοχύλια της βόρειας παραλίας. Να καλωσορίζεις την όποια δύναμη του αέρα σε σώζει από την ηλίαση, μα όταν ο ασκός του Αιόλου ανοίξει για τα καλά, να ψάχνεις μανιασμένα για το καλύτερο απάγκιο.
Πλανεύτρα όμως όπως είναι η Χρυσή, προσέξτε µη σας παρασύρει σαν άλλη σειρήνα του Οδυσσέα και ξεχαστείτε, γιατί το τελευταίο καραβάκι αναχωρεί για την απέναντι στεριά γύρω στις 16:30!
Εκτός, βέβαια, αν σκοπός σας είναι να ζήσετε λίγες στιγµές σαν άλλοι Ρωβινσώνες, µε θέα τον ξάστερο ουρανό…
Διανυκτέρευση κάτω από τ’ αστέρια; Προαιρετική, απαγορευµένη, αλλά και… προτεινόµενη!
Μπορεί το καλοκαίρι να τελειώνει αλλά αξίζει να χάσεις αυτή την εμπειρία και φέτος;
