Του π. Αρσένιου Προκοπάκη
Σε κάθε άγιο εντοπίζει κανείς το ιδιαίτερο χαρακτηριστικό του βίου του, γιατί όλοι οι Άγιοι έχουν βέβαια κοινά χαρακτηριστικά, αλλά έχουν και κάποια άλλα, μοναδικά, που τους διακρίνουν.
Για τον άγιο Σάββα χαρακτηριστική είναι η αφιέρωσή του, που έγινε από την παιδική του ηλικία.
Ήδη, από την ηλικία των 12 ετών αναχώρησε από το σπίτι του και από την πατρίδα του, για να ζήσει «το κάτι άλλο», «το διαφορετικό».
Η ηλικία των 12 ετών δεν είναι κάτι που βλέπουμε συχνά ακόμα και στα συναξάρια. Αυτό, τον κατατάσσει στην χορεία εκείνη των αγίων, των εκλεκτών του Θεού, που «εκ κοιλίας μητρός» σχεδόν ήταν διαλεγμένοι για μια υψηλή αποστολή.
Δεν εισακούει ούτε καν την φωνή της μητέρας του, που τον εκλιπαρούσε ότι θα πέθαινε αν αναχωρούσε από το σπίτι τους.
Φαίνεται, λοιπόν, η θεϊκή εσωτερική ΚΛΙΣΗ του, αλλά και η άλλη ΚΛΗΣΗ τού Θεού προς αυτόν.
Η περίπτωσή του είναι από αυτές που απαντούν στο Γεροντικό.
Ονομάζονται «παιδαριογέροντες», δηλαδή νέοι στην ηλικία, αλλά γέροντες στη σοφία και την αρετή.
Ένα ακόμα χαρακτηριστικό του βίου του είναι ότι έζησε σχετικά πρόσφατα και τον νιώθουμε πολύ κοντά μας.
Ο θεόπνευστος λόγος του είναι ακόμα νωπός.
Η βιωτή και το παράδειγμα του Αγίου Σάββα, όπως και των άλλων νεοφανών οσίων, δηλώνει ότι το Ευαγγέλιο μπορεί να υπάρχει και σήμερα στην ζωή των ανθρώπων. Να τους αναγεννά, να τους αναζωογονεί, να τους αγιάζει.
Η χρονική περίοδος που έζησε κοντά στον άγιο Νεκτάριο είναι το τρίτο χαρακτηριστικό του βίου του.
Η μαθητεία του δίπλα σε έναν τόσο μεγάλο άγιο, δεν είναι τόσο συνηθισμένη.
Έμαθε τις αρετές και την καλλιέργειά τους, όπως και να αναγνωρίζει τα πάθη και την θεραπεία τους.
Αυτό έχει συμβεί πολλές φορές στους βίους των αγίων, όμως, στην προκειμένη περίπτωση, ο Άγιος Σάββας ήταν ιδιαιτέρως «δεκτικός» σε αυτήν την ιερή διαδικασία.
Ποθούσε, διψούσε να μάθει και ο Θεός, δια του Αγίου Νεκταρίου, τον μάθαινε και παράλληλα τον προετοίμαζε για τα μεγαλύτερα και σπουδαιότερα που τον περίμεναν. Τον προετοίμαζε για την αγιότητα!
Όντως, δεν είναι εύκολο να ζεις κοντά σε έναν άγιο, θέλει κόπο και πόνο!!. Θέλει διάκριση και συνεχή προσπάθεια, τα οποία ο άγιος Σάββας είχε.
Άλλο χαρακτηριστικό του βίου του είναι η φιλανθρωπία του, που δεν αφορά μόνο στην προσφορά υλικών αγαθών, αλλά στην αυτοπροσφορά του και αυτοθυσία του στους ανθρώπους.
Ήταν ελεήμων αν πάμφτωχος!
Όταν για την ανοικοδόμηση της μονής του στην Κάλυμνο χρησιμοποιούσε εργάτες, για την αποπληρωμή τους, εφάρμοζε τον εξής τρόπο.
Αφού τελείωναν την εργασία τους οι εργάτες, τούς έλεγε να πάνε στο συρτάρι που είχε τα χρήματα και εκεί να πάρει ο καθένας το ποσό, που πίστευε ότι τού αναλογούσε.
Το θαυμαστό είναι ότι αυτό το συρτάρι δεν άδειασε ποτέ!
Ο άγιος είχε μυστική, ησυχαστική ζωή, γευόταν την προσευχή, ως ένωση Θεού και ανθρώπου.
Κυρίως δε, γευόταν την Θεία Λειτουργία. Ήταν θερμός λειτουργός των Μυστηρίων του Θεού.
Ζούσε την κάθε λειτουργία ως ένωση με τον Θεό.
Μετά την κοίμηση του Αγίου Νεκταρίου, κλείστηκε στο κελί του για σαράντα ημέρες ζωγραφίζοντας την εικόνα του Αγίου όπως εκείνος του είπε σε συνομιλία του καθ όλη την διάρκεια των σαράντα ημερών από την ταφή του!
Στο τέλος της ζωής του ο άγιος ταλαιπωρήθηκε από διάφορες επίπονες ασθένειες, που οφείλονταν και στην σκληρή άσκησή του.
«Εκμεταλλεύτηκε» όμως την δοκιμασία με καρτερία και ο Θεός του χάρισε την ευωδία του σώματός του.
Είναι χαρακτηριστικός ο τρόπος που τις αντιμετώπισε.
Έλεγε: «Αυτό, παιδί μου, θα μας σώσει, τίποτε άλλο δεν κάναμε. Αυτό είναι το καλό που θα μας πάει στον Παράδεισο. Ο Θεός είναι μεγάλος».
Αυτός ο λόγος του, η στάση ζωής του, αποδεικνύει γιατί ο Θεός φανέρωσε την αγιότητα του με την τόση μυροβλισία.
Φανερώνεται στους ανθρώπους με μια απλότητα που χαρακτηρίζει τους Αγίους της εκκλησίας μας.
Σήμερα τιμούμε την μνήμη του και του δίδουμε τις τιμές που αξίζουν σ αυτόν τον ιδιαίτερα απλοϊκό και ακτήμων Άγιο Προστάτη μας…
