Κείμενο – Φωτογραφία: Μιχάλης Ανδριανάκης
Ο δρόμος τότε έφτανε μέχρι το φαράγγι της Αράδενας.
Ήταν 7 Μαϊου, παραμονή του Αγίου Ιωάννη του Θεολόγου, που συνεννοηθήκαμε με τον αεικίνητο παπά Γιώργη Χιωτάκη να πάμε και στον Άι Γιάννη να κάνω την καταγραφή των εικόνων, ολοκληρώνοντας τη δουλειά που είχα αναλάβει στην επαρχία Σφακίων.
Το βράδυ μείναμε στο φιλόξενο σπίτι του προέδρου Θεόδωρου Πολυράκη, ενός πραγματικού άρχοντα.
Την άλλη μέρα στη βυζαντινή εκκλησία του Άι Γιάννη μαζεύτηκαν ντυμένοι στα γιορτινά τους οι λιγοστοί κάτοικοι του χωριού και αρκετοί από τα γύρω χωριά, που έφταναν φορτωμένοι με τις προσφορές τους, άλλος άρτους, άλλος τυρί, άλλος κρέας.
Στη μέση της εκκλησίας σχηματίστηκε ένας μεγάλος σωρός από τις προσφορές.
Μετά το τέλος της λειτουργίας άρχισε το πανηγύρι στην αυλή της εκκλησίας, που συνεχίστηκε με φιλοξενία και στα 25 κατοικημένα τότε σπίτια του χωριού, από τα οποία περάσαμε υποχρεωτικά.
Η φιλοξενία και στο πιο φτωχό σπίτι ήταν αβραμιαία, τα τραγούδια της τάβλας και της στράτας και οι διηγήσεις δε σταμάτησαν ούτε στιγμή.
Το πανηγύρι τέλειωσε στις 2 η ώρα το άλλο πρωί για δεύτερη φορά στο καφενείο του χωριού, όταν πήραμε το δρόμο του γυρισμού με τον παπά Γιώργη.
Ήταν μια εμπειρία αξέχαστη.
