Γράφει ο Γιώργος Μαμάκης
Πολλές φορές αναρωτιέμαι τι’ ν’ αυτό που δένει το συναίσθημα με μια εποχή.
Άλλες τόσες θα ήθελα να αποδέχομαι όλες τις εποχές εντός μου.
Εκφάνσεις ενός ενιαίου και αδιαίρετου προσωπικού αισθήματος.
Γνώριμο, παρήγορο, κάτι για την ώρα που χάνω τις ακριβείς μεταβάσεις.
Κάποτε πίστευα δε χειμωνιάζει, μόνο η ανάγκη μας αλλάζει για περισσότερα ή λιγότερα ρούχα.
Τώρα πια με όση βεβαιότητα βρίσκουν πολύ συγκεκριμένα και ακαριαία το δρόμο για να προσβάλουν την όσφρηση την άνοιξη οι νεραντζιές, με άλλη τόση σιγουριά δυο σταγόνες βροχή απ’ τα σύννεφα μπορούν να συνάξουν όλο το φθινόπωρο στο πρόσωπό μου.
Μετά το καλοκαίρι, ο ουρανός συννεφιασμένος μοιάζει εντελώς ξεχασμένος προορισμός.
Ακούω.
Ο ήχος της βροχής από την EVA, τριξίματα από το ναυάγιο της παραλίας του Αγίου Ιωάννη που κάποτε μετέφερε ως εδώ τους μετανάστες.
Όποιος έφτασε ως εδώ έχει μια ιστορία για ν’ αντέχει.
Μια ιστορία ουρανομήκη, μια ιστορία μη εποχιακή.
Ο ουρανός κατά τόπους είναι κατσούφης κι εσωστρεφής!
