Της Χαριστής Κουκουμπεδάκη
Μεγάλη τ’ Άη Φανουργιού λογίζεται η Χάρη
τω Βοριζώ το καύχημα που λένε μουγκρινάρη…
Πολλές φορές το κόνισμα οι Τούρκοι του ‘χαν κλέψει
κι αγλάκα η χάρη ντου σαφί να πα το ξεμπερδέψει….
Εμούγκριζε κι εφώνιαζε και σα θεριό εβρουχούντο
κι οι Τούρκοι το γιαγέρνανε γιατί…τονε φοβούντο….
Κι ελέγασι πως ζόρικος είν’ Άγιος ετούτος
κι αξίζει η εικόνα ντου πλια ‘πό τση γης το πλούτος….
Τσι χρόνους τσ’ έρμης κατοχής εκειά τον όρκο εδώκα(ν)
αντάρτες που ‘χανε ψυχή και δεν τονε προδώκα(ν)….
Όθεν το Βαλσαμόνερο είναι η γ- εκκλησά ντου
κι είχε σ’ εκείνο καθαείς βοσκός τα θάρρητά ντου…
Γιατί βαναν να ορκιστεί στην Άγιά ντου Χάρη
τον κλέφτη που τ’ αλλού βοσκού είχε τα ζα ντου πάρει….
Σαν πυρωμένο σίντερο τον όρκο ντου εφοβούντο
μα τσι βλεπε κι απ’ το κακό κι ήσυχοι εκοιμούντο…
Κι ελέγαν’….《απ’ τον όρκο ντου λείπε να μη γραντίσεις
αρρώστια να μη σε βρει και κακοθανατίσεις》…
Αλλοίμονός του που παιρνε όρκο στο κόνισμά ντου
γιατί ετήγουντο κι αυτός και τα παιδόγγονά ντου…
Ο Άη Φανούργιος μούγκριζεν οντεν εθώρειε μπόρα
κι ούλους τσ’αθρώπους γλύτωνε απ’ του κακού την ώρα…
Από τ’ αόρη μια φορά έπεφτ’ ένα χαράκι
κι εμούγκριζε κι οι Βορζανοί το βάλανε στ’ αγλάκι…
Και το χαράκι ετσούρλιξε κι έγειρεν ίσα κάτω
κι επέρασ’ ούλο το χωριό κι εστάθηκε στον πάτο….
Κι ένας δεν έπαθε κακό γιατί ‘τονε μπροστάρης
ο άγιος τω Βοριζώ που λένε μουγκρινάρης…..
Που κάνει τα θελήματα σ’ όποιον ζητήξει χάρη
μα ψεύτη γ-ή αληθινό όρκο κιανείς μην πάρει….
Δίκιο μα κι άδικο ποτές στον όρκο ντου μη μπαίνεις
για θα καείς και τη φωθιά ύστερα δε θα χλιαίνεις….
Χαριστή Κουκουμπεδάκη…
