Γράφει ο Γιώργος Μαμάκης
Τοπίο απόκοσμο!
Ο κακοτράχαλος χωματόδρομος από τη Μονή Οδηγήτριας, το μονοπάτι 30 λεπτών και η έλλειψη παροχών αποτρέπουν τους ανθρώπους από την επιδρομή – μόνο η καντίνα «Kuna muta» στην αρχή του μονοπατιού εξασφαλίζει τα απαραίτητα.
Οι θρύλοι του φαραγγιού για τους ασκητές που φώλιαζαν στα βράχια από τον 7ο αιώνα και τρέφονταν με ελιές ενισχύουν τη γοητεία: «τα χελιδόνια είναι οι ψυχές των ασκητών, γι’ αυτό παραμένουν στο φαράγγι όλο τον χρόνο», «ασκητικές φιγούρες εμφανίζονται συχνά στους βοσκούς», «το εκκλησάκι του Αγίου Αντωνίου λειτουργεί πιο συχνά από ό,τι νομίζουν οι πατέρες της Οδηγήτριας», «το φαράγγι μοσχοβολά λιβάνι τις νύχτες», λένε οι ντόπιοι.
Μπορεί να μην είδαμε τίποτε από αυτά, αλλά ένα έξτρα δέος το νιώσαμε όταν σκαρφαλώσαμε στις διανοιγμένες πια διεθνείς αναρριχητικές διαδρομές.
Εδώ το φυσικό, το θεϊκό και το ανθρώπινο είναι δεμένα γερά μεταξύ τους, σαν κομποσκοίνι.
Είναι ωραίο τελικά να φοβάσαι σε αυτούς τους βράχους!
Νιώθεις απόλυτα ζωντανός!
Γιατί, εντάξει, είπαμε, πόση ξάπλα να αντέξει κανείς…
