Πολλές φορές δοξάζω το Θεό που μπόρεσα και έζησα σαν παιδί, που μπόρεσα και έπαιξα σαν παιδί.
Που γρατζουνίστηκα στο παιχνίδι, που μάτωσα στην μπάλα, που μάλωσα, που έκλαψα και γέλασα…
Και έβλεπα στο σχολείο να διαμαρτύρονται γονείς, που τους είχα μαθητές και που κάθε βράδυ γύριζαν τα σπίτια τους με σπασμένα κεφάλια ή ματωμένα γόνατα!
Ναι, αλλάζει ο κόσμος…
Αλλά όχι προς το καλύτερο!
Αφήστε τα παιδιά να αναπνεύσουν…
Να ζήσουν σαν παιδιά!
Ζ. Κ.
