Του Αντώνη Κουκλινού
Γυναίκα, Μάνα, εστέρεψες το δάκρυ στάλα, στάλα,
είχες παιδί που κάηκε, μαζί με τόσα άλλα.
Τη δύναμη που θα τη βρει, να μαζωχτεί ο νους σου.
κορμιά εξαϋλώθηκαν, μαζί και του παιδιού σου,
Σού ‘κοψε το χαμόγελο, σαν αστραπή ο πόνος,
κι άνοιξε να σε καταπχεί, η Γης μαζί κι ο χρόνος.
Για σένα εσταμάτησε, του χρόνου το ρολόι,
και μια ζωή το άδικο, τα στήθια σου θα τρώει.
Τση μοίρας ήτονε γραφτό, στη πλάτη να σηκώσεις,
ένα Σταυρό, ασήκωτο, τη μάχη σου να δώσεις.
Μπροστάρισσα στο άδικο, εντός κι εκτός συνόρων,
βγήκες να διαμαρτυρηθείς, με πείσμα άνευ όρων.
Πολλές Μανάδες χάσανε, στο τραίνο τα παιδιά τους,
μαζί μ’ εσένα αναζητούν, να βρούν τα Δίκαιά τους.
Ένας λαός εμάζεψε, υπογραφές να δείξει,
πως δεν αντέχει τ’ άδικο, κοντεύει να τον πνίξει.
Βρυξέλλες στην Ευρωβουλή, μίλησες στη καρδιά μας,
κουράγιο για να παίρνουμε, εμείς και τα παιδιά μας.
Το Έγκλημα μην ξεχαστεί, ορκίστηκες με πάθος,
αφού αυτό που έγινε, δεν ήταν από λάθος.
Σήμερα άλλη μνια φορά, είδαν τη δύναμή μας,
ούλη η Ελλάδα μνιά φωνή, Μαρία τση ψυχή μας.
Στο σύνταγμα ένας λαός, σταμάτησε το χρόνο,
κι όλοι μαζί φωνιάξανε, ΔΕΝ ΕΧΩ ΟΞΥΓΟΝΟ…!!!