Γράφει ο Γιώργος Μυλωνάκης*
Άλλη μια φυσιογνωμία της Νεάπολης πέρασε σε άλλη διάσταση.
Πέθανε ο Μανόλης ο Συσκακης.
Ο φίλος, σύντροφος, αμφισβητίας, διανοούμενος, ο μικροαστροφυσικος που είχε βαλθεί να ανατρέψει τη θεωρία του χωροχρόνου.
Που τον έχανες που τον έβρισκες ή πίσω από την κονσόλα του ηχολήπτη για τα προς το ζην, ή καθισμένος στην πλατεία πίσω από μια οθόνη laptop παρέα με ένα καραφάκι ρακή, να γράφει για τις ιδέες του.
Άλλο πράμα ο χρόνος κι άλλο ο χρόνος, μου λέγε.
Διάβαζα τις σημειώσεις του με προσοχή και χανόμουν μέσα στη λογοτεχνική αρτιότητα του λόγου του.
Με συνέπαιρνε ο πλούτος του λεξιλογίου του, η σύνταξη και η επιστημονικοτητα του και είχε πάει στην άκρη η θεωρία του που ήθελε ειδικές γνώσεις για να κρίνεις.
Στάθηκα εδώ γιατί λόγω του χαρακτήρα του και των αξιών που πρεσβευε, δεν είναι πολύ γνωστή αυτή η ενασχόληση του με τη φυσική.
Το σύγγραμμα της οποίας ειρήσθω εν παρόδω μου έλεγε ότι είχε στείλει σε διάφορους καθηγητές πανεπιστημίου.
Και μια ευχάριστη ανάμνηση.
Κάθε φορά που ήμασταν εν ευθυμία λόγω ρακής φορούσε ένα σχεδόν μικρογελιο κι άρχιζε.
Ρε συ θυμάσαι που σε ένα φεστιβάλ της ΚΝΕ σε ένα διάλειμμα των εργασιών γρατσουνουσα μια κιθάρα και ακούω φίλε μου την δανείζεις λίγο… Κι ήταν ο Μάνος Λοΐζος.
Κι όταν του έλεγα όχι δεν θυμάμαι δεν ήμουν εκεί μου απαντούσε θυμάμαι εγώ. Ήσουν κι εσύ εκεί.
Και τώρα…
Άλλη μια καρέκλα άδεια στην κορφή της αγαπημένης πλατείας.
Θα προσπαθεί να πείσει έναν άλλο κόσμο δια της παρουσίας του πως η εξουσία κατά λάθος βγήκε γένους Θηλυκού. Πως θέλει γκρέμισμα εκ βάθρων.
Κι αν συναντήσει την όποια θεϊκότητα εκεί που είναι, θα την πείσει, πως δεν υπαρχει.
Α ρε Μανόλη…..
Η μόνη φορά που σκόρπισες θλίψη.
Πως τα κατάφερες έτσι…
- Ο Γιώργος Μυλωνάκης είναι Δάσκαλος, με καταγωγή από τη Νεάπολη Λασιθίου
