Γράφει η Μαρία Μαυρουδή
Διαχρονικό και πάντα επίκαιρο το ποίημα του Ιωάννη Πολέμη που μαθαίνουνε τα παιδιά στην παιδική τους ηλικία αλλά όπως διαπιστώνεται το συγκεκριμένο ποίημα που γεννά αθώα συναισθήματα στην τρυφερή παιδική ηλικία χάνεται στα χρόνια της ενηλικίωσης αφού όπως αναφέρουν οι στατιστικές η Ελλάδα είναι η πρώτη χώρα στην κακοποίηση των ζώων στην Ευρώπη.
Αν παρατηρήσουμε τη σχέση που έχουν τα παιδιά και τα ζώα αποκαλύπτουμε ότι είναι μοναδική. Και η επικοινωνία τους είναι υπέροχη αν και μιλούν διαφορετική γλώσσα. Όμως καταφέρνουν να συνεργάζονται αρμονικά αφού αναπτύσσουν αναμεσά τους τη γλώσσα του ενστίκτου και της αγάπης.
Κατά πάσα πιθανότητα συμβαίνει αυτό γιατί τα παιδιά σε αυτό το συγκεκριμένο στάδιο της ζωής τους το ένστικτο και η αγνή αγάπη έχουν τον κυρίαρχο ρόλο – και επομένως τα λόγια είναι περιττά . Ας δώσουμε λοιπόν στα παιδιά αυτό το δικαίωμα να αναπτύξουν αυτή την ιδιαίτερη και πολύτιμη σχέση με τα ζώα, η οποία είναι απαλλαγμένη από φοβίες, δίνοντας όμως ταυτόχρονα και την απαραίτητη προσοχή. Μαθαίνοντας το παιδί από μικρό να αγαπά ένα ζώο του δείχνουμε έμπρακτα ότι υπάρχει κάποιο άλλο πλάσμα, πιθανόν πιο μικρό και αδύναμο, που χρειάζεται αγάπη, φροντίδα και προστασία από κάποιο άλλο πρόσωπο αφού νιώθει κι εκείνο φόβο, απόρριψη και μοναξιά.
Από την στιγμή που ένα παιδί αποκτήσει κάποιο ζωάκι αλλάζει αμέσως και η ζωή του. Το εντάσσει στον μικρόκοσμό του, γίνεται ο σύντροφός του στο παιχνίδι και το οδηγεί σε ανακαλύψεις για την ίδια τη ζωή.
Αντιλαμβάνεται ότι όπως το ίδιο, έτσι και ο καινούριος του φίλος, πεινάει, διψάει, ζεσταίνεται ή κρυώνει. Κοντά του το παιδί μαθαίνει τον κύκλο της ζωής. Παρακολουθεί την ανάπτυξή του, τη συμπεριφορά του, τη διαδικασία της γονιμοποίησης, τη γέννηση, την αρρώστια, αλλά και το πώς φεύγει από τη ζωή. Το ζώο δίνει την αίσθηση της ελευθερίας: είναι πιο γρήγορο, πιο ελαφρύ, ακούραστο και το πεδίο δράσης του φαντάζει ατελείωτο. Το παιδί, δε, βλέπει το ζώο ως υποκατάστατο φίλου ή αδελφού. Το βλέπει ως μια ύπαρξη που καλύπτει ανάγκες του χωρίς να το κρίνει. Χωρίς να του κρατάει μούτρα και χωρίς να αρνείται την παρέα του. Το ζώο είναι ένας συνομιλητής με ιδιαίτερα προσόντα. Είναι ο υπομονετικός ακροατής που ακούει τα πάντα χωρίς να διακόπτει και με ένα κούνημα της ουράς ή ένα γουργουρητό εκδηλώνει την αποδοχή του!
Το ζώο είναι ο προστάτης του, του δίνει δύναμη με την παρουσία του. Με έναν τέτοιο φίλο δεν νιώθεις ποτέ μόνος ανάμεσα στον κόσμο των μεγάλων.
Το ζώο διδάσκει μια μοναδική αρετή απαραίτητη για μια αρμονική κοινωνική συμβίωση : δεν πρόκειται να προδώσει σε καμία περίπτωση τους φίλους του.
