Γράφει η Ζαμπία Λαζανάκη*
Είναι κάτι πρωινά που κλείνεις το ξυπνητήρι και δεν ανοίγεις τα μάτια…
Που θέλεις τόσο να ξαναγίνεις 11 χρονών, να κάνεις ότι έκανε σήμερα η κόρη σου.
Να φωνάξεις την μαμά σου, να την αγκαλιάσεις και να της πεις:
-Πονάει η κοιλιά μου σήμερα μαμά ας μη πάω σχολείο!
Συγκεντρώσου, λέει η φωνή μέσα σου…Μη κάνεις πάλι τα δικά σου, μεγάλωσες, είσαι γυναίκα κι ας νιώθεις παιδί.
Και ξεκινάς, με μια ψύχρα γύρω σου κι ας έχει μπει η άνοιξη εδώ και μέρες…
Ανοίγεις την πόρτα του σχολείου σου…
Και τότε αρχίζουν να γίνονται …θαύματα!
Από αυτά που σε κάνουν να αφήνεις πίσω σου την κοινή θνητή γυναίκα και να…. νιώθεις χρυσός Ολυμπιονίκης, να κερδίζεις Όσκαρ, νόμπελ λογοτεχνίας, νόμπελ ειρήνης…
Πως γίνεται;
Γίνεται…
Όταν σε περιμένει ένας… ιππότης γεμάτος σοκολάτες αυστριακές, δώρα από το πρώτο του ταξίδι και μια αγκαλιά απ΄ αυτές που χαμηλώνεις το κορμί για να την πάρεις και ψηλώνεις τη ψυχή!
Γίνεται…
Όταν ζητάς ένα μαρκαδόρο και σου φέρνουν τριάντα, τριάντα χεράκια!
Γίνεται…
Όταν λύνουν επίτηδες τα κορδόνια τους για να πάρουν κι ένα σκαστό φιλί την ώρα που τα δένεις…
Γίνεται…
Όταν αφήνουν τον μεγάλο τους έρωτα για ένα χορό μαζί σου…
Γίνεται…
Όταν βρίσκεις πάνω στο γραφείο σου ενα μπουκέτο ανεμώνες, του μωβ, του κόκκινου, του λιλά και ένα μπαλόνι του κόκκινου I love you!!
Γίνεται…
Όταν τους λες ότι θα φύγεις ταξίδι στην Αθήνα και θέλουν να έρθουν μαζί σου με ….σχολικό καράβι!
Γίνεται…
Όταν την επόμενη έχεις σεμινάριο και σου λένε: “Αύριο θα μου λείψεις κυρία”!
Γίνεται…
Όταν από τις πρώτες λέξεις που μαθαίνουν να γράφουν είναι το όνομά σου δίπλα στο σε αγαπώ!
Και έρχεται το μεσημέρι…
Κλειδώνεις την πόρτα του σχολείου σου, τυλίγεις στην καρδιά σου όλα αυτά τα μετάλλια, τα βραβεία και τα νόμπελ, ξαναγίνεσαι η κοινή θνητή γυναίκα, χαμογελάς και συνεχίζεις…
* Η Ζαμπία Λαζανάκη είναι Νηπιαγωγός στο Ηράκλειο
