Της Όλγας Μπελιβάνη – Τσιτσακη
Ε δάσκαλε!
Σ’ εσένα μιλώ.
Ξέρεις πως σε βλέπουν τα μάτια μου;
Σε βλέπω λίγο πιο πάνω κι απ’ το εικόνισμα στον τοίχο πίσω σου.
Τι τυχερός που είσαι και δεν το ξέρεις.
Έχεις την ευκαιρία να σιάξεις την κοινωνία τούτη απ’ την αρχή.
Όλοι αυτοί οι χάνοι που σε κοιτούν μες στα μάτια, είναι σκαριά.
Καΐκια μισοτελειωμένα, παπόρια αταξίδευτα, υπερωκεάνια αναύλωτα. Χρησιμοποίησε το λειτούργημα σου.
Βάλε όλη σου τη τέχνη. Σκάρωσε τα γερά κι ύστερα ναυπήγησε τα.
Βάλε την έδρα σου πολύ ψηλά να μην διακρίνει τα πλούσια από τα φτωχά παιδιά. Ούτε τι χρώμα είναι το χεράκι που σε καλεί…
Γίνε το δεύτερο λιμάνι των καραβοτσακισμένων..
Κι ύστερα αμόλα τα στα πέλαγα.
Να δεις θα ‘ρθει μια μέρα που θα ανταμειφθείς.
Όχι από μένα από τα πλοία σου δάσκαλε, από τα πλοία σου…
Εφοπλιστής της κοινωνίας θα ‘σαι!
Αφιερωμένο στους εκπαιδευτικούς φίλους μου….
Απόσπασμα από το βιβλίο του πόνου μου τ’ αγρίμι…
Τους αγαπώ ιδιαίτερα…
Και αυτά τα λόγια εκφράζουν ακριβώς τι είναι ένας δάσκαλος
