Γράφει η Μαρία Μαυρουδή*
Αφορμή για το συγκεκριμένο άρθρο στάθηκε η προβολή της ταινίας «Ο δάσκαλος που άφηνε τα παιδιά να ονειρεύονται» που παρακολουθήσαμε με τα εκτάκια μου τις προηγούμενες μέρες.
Αναρωτήθηκα τι ωραία που θα ήταν αν ο εκπαιδευτικός θα μπορούσε να κάνει πραγματικότητα όλα όσα ονειρεύεται.
Γιατί ο εκπαιδευτικός έχει όρεξη, έχει γνώσεις όμως τις περισσότερες φορές δεν έχει κίνητρα για να πραγματοποιήσει όλα όσα ονειρεύεται. Βέβαια δεν αναφέρομαι στα οικονομικά κίνητρα, αφού είναι προσωπική επιλογή να βρίσκεσαι σε ένα χώρο που θεωρείται κακοπληρωμένος, αλλά στη συμπεριφορά των παιδιών και κυρίως στη καλή και σωστή συνεργασία που πρέπει να αναπτύσσεται ανάμεσα στον εκπαιδευτικό και στους γονείς.
Πολλές φορές οι ίδιοι οι γονείς γίνονται εμπόδιο στη δουλειά των εκπαιδευτικών με τις υποδείξεις και τις φανερές ή ακόμα χειρότερο τις κρυφές κατηγορίες απέναντί τους.
Βέβαια δεν αναφέρομαι σε περιπτώσεις όπου υπάρχουν υπόνοιες και συγκεκριμένες υποδείξεις για σωματική και λεκτική κακοποίηση του εκπαιδευτικού απέναντι στα παιδιά τότε το θέμα είναι σοβαρό και είμαι υπέρ της καταγγελίας του συναδέρφου, αλλά ακούω περιπτώσεις που οι γονείς τρέχουν στα ανώτερα στελέχη της εκπαίδευσης με κατηγορίες για πράγματα ασήμαντα. π.χ.: Δεν έκανε αυτό το μάθημα της ιστορίας, Φωνάζει και το παιδί φοβάται, δεν φωνάζει και τι θα γίνει που γίνεται φασαρία μέσα στην τάξη, παρατηρήσεις που φαίνονται ασήμαντες και δεν μπορεί να δώσει κανείς κάποια ουσιαστική λύση αφού το ίδιο το εκπαιδευτικό σύστημα δεν δίνει κάποιες πρωτοβουλίες στον εκπαιδευτικό για τη διαχείριση της τάξης.
Τι ωραία που θα ήταν τώρα που φθάνουμε στο τέλος και κάνουμε τον απολόγισμό της σχολικής χρονιάς να έχουμε όλοι οι εκπαιδευτικοί να θυμόμαστε μόνο ευχάριστες αναμνήσεις από την καλή συνεργασία με τους γονείς των μαθητών μας.
Να τους βλέπουμε και τουλάχιστον να λέμε έστω ένα τυπικό χαιρετισμό.
Να ξέρουμε ότι δεν μας κατηγόρησαν, ότι δεν μας σχολίασαν αρνητικά εδώ και εκεί, παρόλο που μπορεί να μην τους αρέσαμε είτε ως εκπαιδευτικοί είτε ως άνθρωποι αλλά στάθηκαν στο πλάι μας και δεν μας δημιούργησαν κανένα απολύτως πρόβλημα.
Πόσο τυχεροί θα ήμασταν όλοι οι εκπαιδευτικοί αν είχαμε συνεργασία με αυτούς τους γονείς.
Δεν είναι δύσκολο φαίνεται τόσο απλό το μόνο που χρειάζεται είναι να αφήσουμε τον εκπαιδευτικό να κάνει τη δουλειά του όπως εκείνος νομίζει καλύτερα. Καλό είναι βέβαια να αφήσουμε και τον εκπαιδευτικό να ονειρεύεται γιατί μπορεί τα όνειρα να γίνουν πραγματικότητα και να ωφελήσουν όλους μας.
* Η Μαρία Μαυρουδή είναι δασκάλα στο 2ο Δημοτικό Σχολείο Μοιρών
