Γράφει η Μαρία Μαυρουδή
Θα μπορούσε να δοθεί ως τίτλος στην ιστορία του καλού φίλου κυρίου Συκιωτάκη ο οποίος μου την διηγήθηκε και με παρακάλεσε να τη δημοσιεύσω.
Ένας τρυφερός πατέρας που εκτός από την αγάπη που τρέφει μέσα στην ψυχή του για την κόρη του και το τραγούδι, είναι ένας ευαίσθητος άνθρωπος ο οποίος νιώθει την ανάγκη να αποκτά συνεχώς νέες γνώσεις πρώτης βοήθειας ώστε να είναι έτοιμος να της χρησιμοποιήσει κάθε φορά που υπάρχει ανάγκη.
Ένας άνθρωπος που δεν τον ενδιαφέρουν τα εύσημα μονάχα η ικανοποίηση που έλαβε η ψυχή του εκείνο το βράδυ που χρησιμοποίησε τις γνώσεις του και έσωσε κάποιον συνάνθρωπό μας από βέβαιο πνιγμό.
Ένα παρόμοιο περιστατικό που σημειώθηκε μπροστά στα μάτια του- και με τη βοήθεια του Θεού είχε αίσιο τέλος – τον οδήγησε στα 15 χρόνια του να λάβει το ναυαγοσωστικό δίπλωμα του εθελοντή ναυαγοσώστη από τον Ερυθρό Σταυρό.
Και το παν είναι να γίνει η αρχή.
Η ευαισθησία για την ανθρώπινη ζωή και γενικότερα για κάθε είδος ζωής τον οδήγησαν να παρακολουθήσει τέσσερις μήνες εκπαίδευση και στη συνέχεια να πάρει την πιστοποίηση από μια ομάδα εθελοντών διασωστών.
Επίσης για τρεις ολόκληρους χειμώνες αφιερώθηκε στην απόκτηση γνώσεων στο χώρος της υγείας για ένα πτυχίο επιπλέον γνώσεων.
Μάθε τέχνη και άστηνε…
Στη συγκεκριμένη περίπτωση αποδεικνύεται ιδιαίτερα χρήσιμη καθώς έσωσε τη ζωή ενός ανθρώπου.
Ο ίδιος ευαίσθητος χαρακτήρας αμέσως μετά το ευτυχές γεγονός ξεσπά σε κλάματα που τα συνοδεύουν ανάμεικτα συναισθήματα.
Χαρά αλλά και ταυτόχρονα συναισθηματική πίεσης.
Είναι το σοκ που έχει υποστεί και η ένταση που έχει συσσωρευτεί μέσα στη ψυχή του.
Είναι και οι σκέψεις που τον βασανίζουν.
Χαρακτηριστικά αναρωτιέται:
«Ξέρεις τι είναι να βλέπεις τον άνθρωπό σου να κινδυνεύει και εσύ να μην κάνεις κάτι για να τον σώσεις, όχι γιατί δεν θέλεις, αλλά γιατί δεν έχεις τις κατάλληλες γνώσεις.
Ευτυχώς ξέθαψα τις γνώσεις από το συρτάρι του μυαλού, οπλίστηκα με θάρρος και δύναμη.
Είχα το μυαλό μου κολλημένο στο ΧΡΕΟΣ , στο χρέος για τη σωτηρία ενός ανθρώπου.
Προσπάθησα και με τη βοήθεια του Θεού τα κατάφερα αν και δεν είμαι εν ενεργεία ναυαγοσώστης , αν και δε βρίσκομαι λόγω προσωπικών προβλημάτων στην καλύτερη φυσική και ψυχική κατάσταση.
Η λέξη ΗΡΩΑΣ που μου φώναζαν οι λουόμενοι και τα συγχαρητήρια που μου έδωσε ο γιατρός του ΕΚΑΒ με αφήνουν παγερά αδιάφορο.
Με συγκινεί το αίσιο τέλος και η καθαρή συνείδηση της ψυχής μου.
Ευχαριστώ τον Θεό που με έστειλε σ’ αυτό το σημείο τη σωστή χρονική στιγμή».
Εγώ με τη σειρά μου ευχαριστώ τον καλό φίλο που με εμπιστεύτηκε, μου άνοιξε το συρτάρι της ψυχής του και μου ζήτησε να γράψω και να δημοσιεύσω την ιστορία του.
Ευχόμαστε να μην ξανασυμβούν ανάλογα περιστατικά στη θάλασσα εξαιτίας των οποίων θα κινδυνεύσει κάποια ανθρώπινη ζωή.
Αλλά στην περίπτωση που δυστυχώς πρόκειται να συμβεί αυτό, να είναι ο κύριος Συκιωτάκης, καλά ώστε να μπορέσει να σώσει και άλλες ζωές.
