Γράφει ο Δημήτρης Σταυρουλάκης*
Είναι βλέπετε στη φύση του ανθρώπου να ξεχνάει, να μην αναγνωρίζει πια τί του προσφέρατε!
Άλλωστε, ένα ακόμα αρχαιότερο ρητό αναφέρει: «Ουδείς πιο αχάριστος του ευεργετηθέντος».
Είναι από τους άγραφους κανόνες της ζωής να δίνεις χωρίς να παίρνεις πίσω.
Βέβαια ακόμη κι αν εισπράξεις κάτι, είσαι απόλυτα σίγουρος πως το δέχεσαι χωρίς δόλο από τον πομπό;
Συνήθως τα συναισθήματα και οι συμπεριφορές είναι αμφίδρομης κίνησης …προσφέρεις άδολα αγάπη και δέχεσαι τα δώρα της αγάπης!
Σε περίπτωση όμως που δεν συμβαίνει αυτό, εσύ πώς αντιδράς;
Ζητάς ό,τι έδωσες έτσι απλά πίσω;
Φυσικά και όχι!
Μένεις όρθιος και δυνατός χωρίς να παρακαλάς κανέναν, όχι από εγωισμό, αλλά από σεβασμό προς τον ίδιο σου τον εαυτό!
Ο χρόνος ξέρει πώς θα έρθουν τα πράγματα κι ακόμα περισσότερο ο Θεός είναι εκείνος που θα βάλει το χεράκι του για να σε βοηθήσει, ακόμη κι αν δεν το καταλάβεις.
Εσύ λοιπόν άνθρωπε που το διαβάζεις αυτό, να συμπεριφέρεσαι αντικειμενικά όσο δύσκολο κι αν είναι, όσα συναισθήματα κι αν παρουσιαστούν μπροστά σου και σου θυμίσουν την άδικη αντιμετώπισή που δέχτηκες από ‘σημαντικά’ άτομα της ζωής σου!
Ίσως όμως χρειαστεί, για να παραμείνεις πνευματικά και σωματικά κραταιός, να πονέσεις λίγο, να κλάψεις, να φωνάξεις, να πέσεις… αλλά να σηκωθείς και να δείξεις σε όλους ότι με κάθε πέτρα αχαριστίας που σου πέταξαν φεύγοντας, έχτισες ένα οχυρό που δεν θα αφήσει κανέναν πια να μειώσει την προσωπικότητά σου, να προσβάλλει την ανθρώπινη υπόστασή σου!
Τώρα λοιπόν που το διάβασες, τί έχεις να πεις;
Θα προσπαθήσεις;
Ή για μία ακόμα φορά δεν θα υψώσεις τον αυτοσεβασμό σου πάνω από αυτόν τον κόσμο;
Ναι άνθρωπε, Ζήσε!
* Ο Δημήτρης Σταυρουλάκης είναι μαθητής του Λυκείου Αγίας Βαρβάρας
