«Ω! ναι είναι αδύνατον εις χουν να μεταβάλει
Ο θάνατος, τ’ Αθάνατα τοιούτου όντως κάλλη!»
Του Δημήτρη Χρ. Σάββα*
Λες κι αυτοί οι στίχοι γράφτηκαν για το Δημήτρη.
Στίχοι του Ηρακλειώτη γιατρού και ποιητή Μύρων α Νικολαΐδη.
Και πάλι αν δεν είναι έτσι, σίγουρα έρχονται να συνταιριαστούν απόλυτα με τον πρόωρο χαμό του αξέχαστου φίλου μου και φίλου μας, Δημήτρη Ηλιάκη! Ο Δημήτρης όλων μας, που πριν από ένα χρόνο μας αποχαιρέτησε βιαστικά, λες και ανυπομονούσε τόσο πολύ να βρεθεί στη γειτονιά των αγγέλων.
Άνθρωπος αρχών, με κάλλη και αρετές, με γόνιμη σκέψη, με ανησυχίες και ενδιαφέροντα, με αγάπη για όλους.
Αγάπη στην οικογένειά του, στους οικείους του, στους φίλους του.
Αυτός ήταν ο Δημήτρης!
Έτσι έμαθε, έτσι ήξερε και ήθελε να πορεύεται, πάντα ανιδιοτελής και υγιώς σκεπτόμενος.
Τέτοιες μέρες του μεγάλου μισεμού του, προσηλωμένος στη γλυκιά και ήρεμη μορφή του, σκέφτομαι… αναπολώ… μνήμες και θύμησες με τριγυρίζουν, φωλιάζουν στο μυαλό μου πολλές και παλιές αναμνήσεις, αλλά και αξέχαστες στιγμές!
Στιγμές που περάσαμε μαζί από τα χρόνια της οδού Αγίου Μελετίου στην Αθήνα, στα χρόνια της φοιτητικοστρατιωτικής μας θητείας, στιγμές στο Πετροκεφάλι στο θερμοκήπιο του πεθερού του και φυσικά οι καλές παρέες μας στις Μοίρες… στα καφενεία του Γιώργη του Ζαχαριουδάκη, στου Βασίλη Βασιλειάδη και όχι μόνο… ένας χρόνος μετά…και όλοι εμείς που σε γνωρίσαμε, αμήχανοι με την απουσία σου, σε θυμόμαστε και σε αναζητούμε.
Αγαπημένε μας φίλε Δημήτρη, κοιμήσου ήσυχος!
Και δεν πιστεύω να σ’ ενοχλούμε εμείς οι φίλοι σου, που όσο ζούμε θα τραγουδάμε ακόμα.
Συνήθως τις βραδιές του χειμώνα στα στέκια που ανταμώναμε στις Μοίρες… στου Βασιλειάδη ή στου Φραγκοζαχάρη.
Και να ξέρεις σ’ αυτή τη χορωδία, πάντα θα είσαι ο κορυφαίος.
Όπως ήσουνα κάθε φορά!
Επίσης κάθε φορά ήσουνα η ευχάριστη έκπληξη ερχόμενος στο σπίτι της πεθεράς μου με τον αχώριστο παιδικό σου φίλο τον ταχυδρόμο για να φάμε σφουγγάτο ή τηγανητό ψάρι, που είχα ετοιμάσει, πάντοτε βέβαια κάτω από την διακριτική παρουσία αλλά και πολλές φορές, με την εν «εξάλλω καταστάσει», παρουσία του θεού Διονύσου!
Ακριβέ μου φίλε!
Ας είναι αυτά τα λίγα λόγια, ελάχιστος φόρος τιμής στη μνήμη σου.
Για μας τους υπόλοιπους, παρακαταθήκη και ένα δίδαγμα ήθους και σεμνότητας, από το τόσο σύντομο, μεστό και ουσιαστικό πέρασμά σου.
Θα σε θυμόμαστε πάντα οι φίλοι σου κι εγώ!
* Ο Δημήτρης Χ. Σάββας είναι συγγραφέας και Προϊστάμενος της Βικελαίας Δημοτικής Βιβλιοθήκης
