Ψυχοσάββατο.
Μια μέρα αλλιώτικη, μια μέρα διαφορετική.
Μια μέρα που είναι γεμάτη μνήμη, αγάπη και προσευχή.
Μνήμη, αγάπη και προσευχή γι’ αυτούς που φύγανε, από αυτούς που μείνανε.
Όλοι μας αυτή τη μέρα θυμόμαστε τους αγαπημένους μας και νοσταλγούμε, άλλος λίγο – άλλος πολύ, την παρουσία τους, το πρόσωπό τους, τη φωνή τους, τη ματιά τους.
Και να μη τους νοσταλγούμε, κατά βάθος μέσα μας κουρνιάζει η προαίρεση της νοσταλγίας: θα θέλαμε να μπορούσαμε να τους θυμόμαστε.
Είναι ένα θέμα αυτό.
Πάντως, η αγάπη, η πραγματική αγάπη, είναι μόνο μνήμη.
Και η μνήμη της αγάπης, είναι μόνο προσευχή.
Προσευχόμαστε, επειδή ακριβώς αγαπάμε και θυμόμαστε….
Τέτοια μέρα λοιπόν σκύβουμε βαθειά μέσα μας και κλείνοντας τα μάτια βλέπουμε τον Παράδεισο ανοιχτό και προσευχόμαστε για την αιώνια ανάπαυση των δικών μας ανθρώπων κοντά στο Θεό…
Μνήσθητι Κύριε τας ψυχάς των Δούλων σου…
(Με στοιχεία από κείμενο του π. Δαμιανού Σαράντη)
