Η Τουρκία εκδηλώνει απόλυτη βουλιμία και δηλώνει επιθετικές διαθέσεις ενάντια σε οτιδήποτε αφορά στη διεθνή έννομη τάξη. Συνεπώς θα μπορούσε ένας καλόπιστος παρατηρητής να μην εκλαμβάνει απλώς την Τουρκία ως «εν δυνάμει ταραχοποιό» μόνον, αλλά λόγω της άρνησής της να σεβαστεί τους κανόνες του Διεθνούς Δικαίου να την εκλαμβάνει και ως «εν δυνάμει τρομοκράτη».
Άλλωστε, ορισμός της τρομοκρατίας δεν έχει ακόμη προσδιοριστεί ούτε στο επίπεδο των Ηνωμένων Εθνών παρά τις αλλεπάλληλες προσπάθειες να υπάρξει μια συγκεκριμένη παραδοχή περί του: «τι καλείται τρομοκρατία». Ωστόσο, γενική παραδοχή μπορεί να είναι, ότι σε διεθνές επίπεδο η κρατική τρομοκρατία εκδηλώνεται με την άρνηση της διεθνούς νομιμότητας.
Μια ψύχραιμη παρατήρηση των τελευταίων γεγονότων δείχνει, ότι όταν ο Πρόεδρος της Τουρκίας Ερντογάν… «αναπολεί» τα τετραγωνικά χιλιόμετρα εδαφών που είχε η Οθωμανική Αυτοκρατορία, δεν εκδηλώνει τίποτα ολιγότερο παρά τη βουλιμία της Τουρκίας να ανακτήσει τα χαμένα εδάφη μιας εποχής που παρήλθε, παρήκμασε και ηττήθηκε οριστικώς και αμετακλήτως!
Η παρούσα συγκυρία
Οι πρόσφατες απειλές των κρατικών Αξιωματούχων της Τουρκίας με επικεφαλής τον Πρόεδρο και τον Πρωθυπουργό, που θεωρούν αιτία πολέμου οτιδήποτε νόμιμο δεν υποτάσσεται στη βουλιμία τους και που εξ αντικειμένου θεωρείται από τουρκικής πλευράς παράνομο, για το οποίο νομιμοποιούνται να δράσουν με πολεμικά μέσα, θα πρέπει να προβληματίσουν ιδιαιτέρως το ΝΑΤΟ και κυρίως τις ΗΠΑ, την Ευρωπαϊκή Ένωση συνολικώς και την Ελλάδα και την Κύπρο ειδικώς, μη αποκλειομένου και του Ισραήλ.
Η Τουρκία στο ανώτατό της επίπεδο προβαίνει σε ασύμμετρες απειλές –ήτοι σε απειλές χρήσης βίας.
Ωστόσο, αντικειμενική παρατήρηση είναι, σε σχέση με τα προηγούμενα, ότι η τουρκική πλευρά προσδοκά ότι: με τις απειλές της θα πείσει και ενδεχομένως με τη δύναμη των όπλων (εάν απαιτηθεί) θα εξαναγκάσει σε συνδιαχείριση των υδρογονανθράκων κατ’ αρχάς σε ό,τι αφορά στην Κύπρο και στη συνέχεια σε ό,τι αφορά στην Ελλάδα.
Ειδικότερα, στην παρούσα συγκυρία ως προς την κυπριακή ΑΟΖ επιδιώκεται από πλευράς Τουρκίας να γίνει αποδεκτό ότι οι Τουρκοκύπριοι θα πρέπει να λαμβάνουν από κοινού με τους Ελληνοκύπριους αποφάσεις για όλα τα ζητήματα των υδρογονανθράκων, υπό την αιγίδα όμως της στρατιωτικής κατοχικής δύναμης της Τουρκίας!..
Ως προς το θαλάσσιο οικόπεδο «3»
Ως προς το θαλάσσιο οικόπεδο «3», όπου καταρχήν δημιουργήθηκε η εντύπωση ότι η Τουρκία με την απειλή των όπλων μπορεί να επιβάλει θέσεις και να τρομοκρατεί, θα πρέπει να λεχθούν τα εξής χρήσιμα:
Η Βουλή του Λιβάνου δεν έχει κυρώσει στην εσωτερική έννομη τάξη την ήδη επικυρωμένη οριοθέτηση της ΑΟΖ μεταξύ Κύπρου και Λιβάνου. Η απροθυμία του Λιβάνου να κυρώσει στην εσωτερική έννομη τάξη την επικυρωθείσα οριοθέτηση ΑΟΖ με την Κύπρο, δεν αποτελεί καταρχήν αρνητική εξέλιξη, αλλά αποτελεί μια διαδικασία που μπορεί να επιλυθεί μετά από σχετική διαπραγμάτευση και με άλλες χώρες. Για τη συγκεκριμένη περίπτωση ισχύουν τα εξής:
Μετά τη λήξη του Α’ Παγκοσμίου Πολέμου που αφορούσε κατάρρευση της Οθωμανικής Αυτοκρατορίας, καθορίστηκαν τα θαλάσσια σύνορα Συρίας, Λιβάνου και Παλαιστίνης. Ειδικότερα το 1920 η Συρία και ο Λίβανος περιήλθαν στην κυριολεξία στην «κυριότητα» της Γαλλίας, και η Παλαιστίνη και η Μεσοποταμία (Υπεριορδανία, Ιράκ) στην «κυριότητα» της Μεγάλης Βρετανίας με τη μορφή της «εντολής» (Μandate) στο πλαίσιο της (τότε) Κοινωνίας των Εθνών. Υπεγράφη δε στο Παρίσι η Γαλλοβρετανική συμφωνία συνόρων. Η συμφωνία αυτή αφορούσε πρόνοιες για λεπτομερή προσδιορισμό των συνόρων μελλοντικώς. Τα σύνορα δε αυτά προσδιορίστηκαν οριστικώς το Μάρτιο του 1923.
Με τούτα τα δεδομένα όταν ο Λίβανος το έτος 2007 συμφώνησε με την Κύπρο την οριοθέτηση της ΑΟΖ, αν και αρχικώς δεν ανέκυπταν ζητήματα, στη συνέχεια η κύρωση στην εσωτερική έννομη τάξη καθυστέρησε. Έτσι η κυβέρνηση του Λιβάνου το έτος 2011 δια της διπλωματικής οδού στα Ηνωμένα Έθνη, «υπέβαλε έγγραφες ενστάσεις» με την τοποθέτηση ότι: η Βόρεια Γραμμή ΑΟΖ του Ισραήλ που καθορίστηκε σε σχέση με την Κύπρο, «απειλεί την ειρήνη και την ασφάλεια, γιατί παραβιάζει τα δικαιώματα του Λιβάνου».
Ο Λίβανος με βάση τη Γαλλογερμανική Συμφωνία του 1923 υποστηρίζει ότι το Ισραήλ με τη γραμμή που χάραξε υποκλέπτει θαλάσσια περιοχή περίπου 860 τετραγωνικών χιλιομέτρων και ως εκ τούτου υποκλέπτει θαλάσσιο πλούτο.
Με τούτο το δεδομένο, η απομάκρυνση του ιταλικού σκάφους από το θαλάσσιο οικόπεδο «3» αποτελούσε μια κατ’ αρχήν και κατ’ αρχάς αναστολή των εργασιών του, ενόψει της περιπλοκής του ζητήματος που αφορά στη σχέση Λιβάνου και Ισραήλ και ενόψει των λοιπών υποχρεώσεών του στο Μαρόκο.
Βεβαίως οι εξελίξεις αυτές θα απασχολήσουν και πάλι την κοινή γνώμη στο αμέσως προσεχές διάστημα.
Ως προς το θαλάσσιο οικόπεδο «10»
Στο οικόπεδο «10» αμέσως εμπλέκονται οι ΗΠΑ. Ως εκ τούτου θα υπάρξει μια … δυσκολία στην Τουρκία να «απειλήσει» δια των ενόπλων της δυνάμεων οτιδήποτε αφορά στα συμφέροντα των εμπλεκομένων στο θαλάσσιο οικόπεδο «10», παρά τις αντίθετες «προειδοποιήσεις» ότι επουδενί η Τουρκία παραιτείται των δικαιωμάτων της και ως προς το οικόπεδο «10».
Στην προκειμένη περίπτωση η σαφής τοποθέτηση των ΗΠΑ αποτρέπουν τις οποιεσδήποτε «παρενέργειες», καθόσον ουδείς μπορεί να υποστηρίξει ότι η Exxon Mobil θα αποφύγει χάριν εντάσεων τις προγραμματισμένες ενέργειές της στο συγκεκριμένο θαλάσσιο χώρο. ΙΔΩΜΕΝ!…
——————————
* Ο Πέτρος Μηλιαράκης δικηγορεί στα Ανώτατα Ακυρωτικά Δικαστήρια της Ελλάδας και στα Ευρωπαϊκά Δικαστήρια του Στρασβούργου και του Λουξεμβούργου (ECHR και GC- EU).
