Γνωστή και ως «αείφυλλος αμάραγκος» του Θεόφραστου ή «σαμψύχιο» του Διοσκουρίδη.
Oι αρχαίοι Έλληνες πίστευαν ότι η θεά Αφροδίτη χρησιμοποιούσε το άρωμα της μαντζουράνας, γι’ αυτό και στις γαμήλιες τελετές στεφάνωναν τα νεαρά ζευγάρια με τα άνθη της. Οι Αιγύπτιοι και οι Άραβες χρησιμοποιούσαν το αφέψημά της για τονωτικά μπάνια. Οι Σύριοι έφτιαχναν μεθυστικό άρωμα με τα άνθη και τα φύλλα της.
Αυτοφυές της Μεσογείου και της Ν. Ευρώπης. Αυτοφυές επίσης το συναντούμε στην Κύπρο.
Είναι πολυετές φυτό. Έχει βλαστό λεπτό, σκληρό, τετραγωνικό, πολύκλαδο, κοκκινωπό, τριχωτό ή σχεδόν λείο, ύψους 20-40 εκατ., φύλλα μικρά, αυγοειδή, μαλακά και άνθη μικρά, ασπροπράσινα, σε σφαιρικές φόβες.
Είναι φυτό αρωματικό, φαρμακευτικό, και μελισσοτροφικό. Το υπέργειο τμήμα περιέχει αιθέριο έλαιο κατάλληλο για την φαρμακοποιία και την αρωματοποιία.
Η υψηλή περιεκτικότητα σε θυμόλη της προσδίδει αντισηπτικές ιδιότητες. Το αφέψημά της αντιμετωπίζει το κρυολόγημα, έχει ηρεμιστική επίδραση και ανακουφίζει από τον πόνο στο στομάχι. Επίσης, είναι αποτελεσματικό στη ναυτία.
Ιδανικό για αρωματικό στο ξίδι ή το λάδι. Το εκχύλισμά της μπορεί να προστεθεί στο νερό του μπάνιου και να εξασφαλίσει χαλάρωση και καλή διάθεση. Όταν χρησιμοποιείται στη μαγειρική τα φύλλα κόβονται πριν το φυτό ανθίσει γιατί αλλιώς σε μεγαλύτερη δόση μπορεί να πικρίσει. Εκτός όμως από την αισθητική και τη γαστρονομία, τα πράσινα κλαδάκια με τα μικρά άσπρα άνθη της μαντζουράνας μπορούν να χρησιμοποιηθούν σε αποξηραμένες και φρέσκες συνθέσεις.
Πηγή: honeyandwaxcreams.wordpress.com
