Γράφει η Σοφία Γ. Παπαδάκη
Η 15η Μαΐου έχει καθιερωθεί ως Παγκόσμια Ημέρα Οικογένειας, ενός θεσμού που εκτιμώ πως θα έπρεπε να τιμάται καθημερινά από κάθε άνθρωπο.
Η δομή της οικογένειας στις σύγχρονες κοινωνίες παρουσιάζει σημαντικές αλλαγές συγκριτικά με παλαιότερες εποχές, ωστόσο πάντα εξακολουθεί να παραμένει αναλλοίωτη η σημασία της.
Τουλάχιστον σε θεωρητικό επίπεδο.
Στην πράξη μετά λύπης παρατηρώ ότι ακόμα κι αυτή νοσεί, νόσησε μέσα στις δυσκολίες των καιρών, προσβλήθηκε από την νόσο της κατάπτωσης των ηθικών αξιών και δεν της χορηγήθηκε αυξημένη δόση αληθινής αγάπης και σεβασμού.
Ωστόσο, η οικογένεια εξακολουθεί να είναι απαραίτητη για τους περισσότερους και να αποτελεί καταφύγιο που όλοι κάποια στιγμή αναζητούν και καταφεύγουν σε αυτό.
Πατριαρχική ή μονογονεϊκή, μικρή ή μεγάλη την αξία της δεν την αντλεί από την δομή αλλά από την σύσταση των σχέσεων μεταξύ των μελών της.
Η οικογένεια είναι ο οίκος μας, και μέσα σε αυτόν πρέπει να ζούμε αρμονικά χτίζοντας σχέσεις αμοιβαίας κατανόησης, εμπιστοσύνης και κυρίως σεβασμού.
Έτσι, επιβιώνει και η αγάπη, βάλσαμο σε κάθε πληγή.
Τα μέλη της χρειάζεται να επικοινωνούν, να αφουγκράζονται τις ανάγκες και τις ανησυχίες ο ένας του άλλου και να δομούν την επικοινωνία τους αυτή στον υγιή και συχνό διάλογο.
Αφιερώνουμε ώρες ολόκληρες στις απαιτήσεις της δουλειάς, στους φίλους, τις κοινωνικές υποχρεώσεις, στις οθόνες άψυχων ηλεκτρονικών συσκευών και παραλείψαμε να σταθούμε για λίγο στο τραπέζι της οικογένειας, να ιδωθούμε και να πούμε τα λόγια που χάθηκαν πίσω από τις σιωπές και τους φόβους της ζωής.
Σπαταλήσαμε μεγάλα ποσά σε πακέτα διακοπών για την απόδραση από την δύσκολη καθημερινότητα και δεν σκεφτήκαμε πως δεν υπάρχει ύψιστη μορφή γαλήνης από το “παιχνίδι” στον καναπέ του ζεστού σπιτιού της οικογένειας.
Χάσαμε το σεβασμό στους ανθρώπους με τους οποίους μοιραζόμαστε το ίδιο σπίτι, το ίδιο φαγητό, το ίδιο αίμα και προτιμήσαμε να εκφράσουμε όλη μας την ευγένεια στους ξένους και περαστικούς της ζωής.
Αναζητούμε την αγάπη στις παρέες της καφετέριας και αφήσαμε την αληθινή αγάπη της οικογένειας κάτω απ’ το πατάκι της εξώπορτάς μας.
Αναζητούμε μανιωδώς την ηρεμία, την ψυχική γαλήνη και τη λύτρωση περνώντας ώρες στον καναπέ ενός επιστήμονα της ψυχικής υγείας και δεν σκεφτήκαμε πως η ψυχική μας υγεία πηγάζει από την υγεία της οικογενειακής ζωής.
Κι αν ξεχάσαμε, παρασυρθήκαμε, κάναμε λάθη ποτέ δεν είναι αργά να μεριμνήσουμε για την οικογένεια, να τρέξουμε πίσω σε αυτήν.
Άλλωστε εκείνη μας άνοιξε την πόρτα της ζωής και θα την έχει ανοιχτή πάντα για να περιμένει τα μέλη της στην αγκαλιά της. Στην ιεραρχία της ζωής η αγάπη για την οικογένεια θα πρέπει να έρχεται πάντα πρώτη, σε θέση πρωταθλητή. Κανένας άθλος δεν επιτυγχάνεται χωρίς τους κόπους, και καμία επιτυχία σε χτίζεται σε ξεθεμελιωμένα κτίρια. Και ο θεμέλιος λίθος της ζωής είναι η οικογένεια.
Ένα σ’αγαπώ, μια συγγνώμη, ένα χαμόγελο, μια αγκαλιά διαθέτουμε όλοι…ας της τα χαρίσουμε!
* Η Σοφία Γ. Παπαδάκη είναι παιδαγωγός-φιλόλογος
