ΠΡΟΤΑΣΗ
ΠΡΟΣ Δ/Σ ΔΗΜΟΥ ΦΑΙΣΤΟΥ
ΘΕΜΑ: ΟΝΟΜΑΣΙΑ ΠΛΑΤΕΙΑΣ ΤΥΜΠΑΚΙΟΥ Ν. ΣΚΕΒΑΚΗ ΠΡΟΣ ΤΙΜΗ ΤΟΥ ΓΙΑ ΤΗΝ ΠΡΟΣΦΟΡΑ ΤΟΥ ΣΤΗ ΜΟΥΣΙΚΗ ΚΑΙ ΣΤΟ ΠΟΛΙΤΙΣΜΟ ΤΟΥ ΤΟΠΟΥ ΜΑΣ
ΒΙΟΓΡΑΦΙΚΟ ΚΑΛΛΙΤΕΧΝΗ ΤΟΥ ΝΙΚΟΥ ΣΚΕΒΑΚΗ του δεξιοτέχνης της λύρας και του τραγουδιού, αληθινού ταλαντούχου ή Σκεβονικολή όπως τον έλεγαν οι φίλοι του, όπου προήλθε και το Σκεβάκης
Γεννήθηκε στην κωμόπολη Τυμπακίου Μεσσαράς το Ιανουάριο του 1931
όνομα πατέρα Γεώργιος Διακομάκη
όνομα μητέρας Γεωργία το γένος Καβαδάκη.
Ξεκινώντας μετά την Κατοχή μαζί με τον Φραγκή, τον Μαλεφιτσάκη Αποστολή, τον Νίκο Κυδωνάκη , τον Ιπποκράτη Σκατζάκη με μαζί Παπαδομανώλη τα πρώτα του βήματα για την Κρητική μουσική.
Τα πρώτα βήματα του καλλιτέχνη και τα πρώτα ερεθίσματα του.
Το πατέρα του τον έστελνε, μετά την Κατοχή, 14χρονό κοπέλι, στην περιοχή Πυργιώτισσα για να φυλάει τον κήπο από καρπουζιές και έμενε στη καλύβα που ήτα κατασκευασμένη από αφράτα, σφάκες και φύλλα αθανάτου που είχαν τοποθετηθεί στην στέγη της καλύβας ως κεραμίδια. Και καθώς ήταν ο μικρός Σκεβάκης ξαπλωμένος μια στίγμα παίρνει το μάτι του ένα φύλλο αθανάτου που έμοιαζε με βιολόλυρα και έτσι του δημιουργήθηκε η επιθυμία να κάνει μια αληθινή λύρα.
Και άρχισε να ψάχνεται, ως ανήσυχο πνεύμα, το πώς θα κατασκευάσει την λύρα και με την βοήθεια ενός μαχαιριού(τσαπράζι) από το φύλλο του αθανάτου. Το σχήμα της λύρα το έκανε αλλά τις χορδές που να τις βρει. Που περνά από το μυαλό του το γερμανικό καλώδιο που είχε δέση ο πατέρα του το πρόβατο. Την περίοδο μετά την κατοχή το σχοινί σπάνιζε για να δέσουν τα ζώα και οι περισσότεροι δέναμε τα ζώα του με στρατιωτικά καλώδια ρεύματος ή ασυρμάτου. Και με την βοήθεια δύων πετρών κόβει το καλώδιο στο μήκος που ήθελε και αφαιρει τα σύρματα που ήταν στο εσωτερικό του καλωδίου, ατσάλινο ψιλό και γυαλιστερό. Το έδεσε στα στριφτίλια και σιγά -σιγά το τέντωσε. Το δοκίμασε με το νύχι του και βγήκε το πρώτο ήχος.
Μα του έλειπε το δοξάρι , βρίσκει ένα κλαδί από αγριοκυπαρίσι ευθύγραμμο , λίγο χοντρό σαν το δάκτυλο του και να λυγίζει λίγο και το κόβει και το καθαρίζει προσεκτικά. Μα τώρα του λείπει η τρίχα από το δοξάρι. Κουρασμένος από την σκέψη που να βρει την τρίχα του δοξαριού κοιμάται στην καλύβα αλλά το μυαλό δούλευα και του ήλθε η ιδέα , οι τρίχες του γαιδάρου . Ο γάιδαρο του πατέρα του είχε μια μεγάλη ουρά καλοθρεμμένη. Και με την βοήθεια δύων πετρών μιας από τις δύο ήταν πλακωτής πετρά έκοψε τις τρίχες που χρειαζόταν για την κατασκευή της χορδής. Έπαιξε λοιπόν την λύρα αλλά δεν έβγαινε ήχος, απογοήτευση για τον μικρό Νίκο.
Του πέρνα η ιδέα μάλλον οι λυράρηδες τρίβαμε με κάποιο υλικό τις τρίχες του δοξαριού για να παίζουν. Σκεπτικέ το κερί που υπήρχε δίπλα του στη καλύβα. Τρίβει με το κερί αλλά δεν γλιστράει το δοξάρι αλλά κολλά στη χορδή. Μη αντέχοντας την αποτυχία τα έβαλε στα κλάματα και τρέχει προς τη θάλασσα στο εκκλησάκι της Πυργώτισσας. Μόλις κοντοφθάνει στο εκκλησάκι ακούει παίξιμο λύρας μέσα στη εκκλησία. Έπαθε σοκ ο μικρός Νίκος και μένει ακίνητος για μερικά λεπτά φοβισμένος. Η πόρτα της εκκλησίας κλειστεί κάνει το σταυρό του και φοβισμένος σπρώχνει την πόρτα της εκκλησίας και βλέπει τον Νικολή του Σάββα να παίζει λύρα σε παρέα . Και ρωτά τον Νικολή γεμάτος αγωνία τι βάζει στο δοξάρι και παίζει και παίρνει τη ποθητή απάντηση «Λιβάνι , το κερί κολλά και δεν κάνει».
Παίρνει λιβάνι από την εκκλησία και πηγαίνει στην καλύβα και με την αυτοσχέδια λύρα του αυτοσχεδιάζοντας δημιουργεί τους πρώτους ήχους , χωρίς να έχει πιάσει ποτέ λύρα στα χέρια του.
Η ημέρα εκείνη ήτα καθοριστική για την μετέπειτα πορεία του Νίκου Σκεβάκη, ρίζωσε μέσα του η επιθυμία να γίνει λυράρης.
Ο δεύτερος σταθμός που έπαιξε επίσης καθοριστικό ρόλο ήταν όταν μια βραδιά έπαιζε λύρα στο στάβλο με το λύγνο. Εκείνη την βραδιά ο πατέρα του μαζί με φίλους έκαναν καντάδα στο χωριό και είχαν έλθει μέχρι στο σπίτι και άκουσαν την λύρα και παραξενευτήκαν , αλλά όπως φαίνεται τους άρεσε και κοντοστάθηκαν να ακούσουν και τους άρεσε. Ο πατέρα του νόμιζε ότι ο υιό του είχε φέρει κάποιο λυράρη να του μάθει λύρα. Όταν άνοιξαν την πόρτα είδαν το μικρό Νίκο , ο πατέρα του κολακευμένος από τον καλό παίξιμο του είπε αύριο πάμε στη Χώρα να σου πάρω μια καινούργια λύρα. Την επομένη πήγαν στο Ηράκλειο και ο μικρός Νίκος πήρε την πρώτη επαγγελματική λύρα.
Επαγγελματίας λυράρης.
Το πρώτο επαγγελματικό γλέντι ήταν στο γάμο του Ασκοξυλάκη Αδάμ στο Μετόχι Τυμπακίου στ δεκαέξι –δεκαεπτά χρόνων. Ο ίδιος ο Νίκος Σκεβάκης θεωρούσε δάσκαλο του τον Φραγκή. Ήταν σπουδαίος λυράρης έλεγε ο ίδιος ο Σκεβακης το θαύμαζε και τον αγαπούσε. Η φήμη του πέρασε τα όρια της Κρήτης. Έπαιζε εκτός από την Κρήτη, Αθηνά , Θεσσαλονίκη , Πάτρα, Καλαματα,Λειβαδιά. Έπαιζε επίσης και στο εξωτερικό Κύπρο, Βέλγιο, Γερμανία, Αυστραλία, Αμερική, Καναδά.
Συνεργάτες του.
Συνεργάστηκε με πολλούς κυρίως όμως με τον αδελφό του τον Αντώνη, τον Νίκο Μαρακομιχελάκης, τον Μιχάλη Στυλιανάκη (υιό του λυράρη Φραγκή), τον Νίκο Καδιανάκη, τον Μανώλη Κακλή, τον Νίκο Αλεφαντινό, τον Ανδρέα Βαρβατάκη, τον Γιάννη Ζαμπούλακη, τον Πέτρο Καρπαθάκη κλπ
Μουσικό έργο του.
Έγραψε 13 μεγάλους δίσκους με καινούργιες συνθέσεις με 12 τραγούδια σε κάθε δίσκο.
Τραγούδια του έρωτα και της ζωής.
Τιμητικές διακρίσεις στο καλλιτέχνη της παραδοσιακής Κρητικής μουσικής.
Τιμήθηκε από τον Πολιτιστικό Σύλλογο των Καμαρών , από το Πολιτιστικό Σύλλογο Μετοχίου Τυμπακίου, από τον Σύλλογο Κρητών Μεταμόρφωσης με συνεργασία με άλλους συλλόγους της Αττικής.
Η προσφορά του στη Κρητική Μουσική.
Όλοι μας πατάμε και βαδίζουμε πάνω σε κάτι που λέγεται «πρότυπο».
Το μεγάλο βήμα και κατόρθωμα, είναι να καταφέρεις ν’ απεγκλωβιστείς από αυτό το πρότυπο, να κάμεις το δικό σου προσωπικό ύφος αλλά και να κουβαλάς και αυτό συγχρόνως κρυμένο μέσα στο δικό σου .
Προσωπικά μου αρέσουν αυτοί οι άνθρωποι και τους θαυμάζω. Όταν μου ζητήθηκε να γράψω δυο γραμμές και να πω δυο λόγια για τον Νίκο Σκευάκη, μου ήρθε στο νου αυτό ακριβώς γιατί ο Νίκος ο Σκευάκης είναι ένας από αυτούς.
Προικισμένος οργανοπαίχτης, δεινός λυράρης, μ’ ενα υπέροχο δεξί στο τόξο του και ένα μελωδικό αριστερό πάνω στη γλώσσα της λύρας του.
Μεσσαρίτης με γνήσιες καταβολές και βιώματα του αυθεντικού μεσσαρίτικου τρόπου παιξίματος και ιδιώματος μέσα από τόσους σπουδαίους Μεσσαρίτες οργανοπαίχτες της εποχής, όπως ο Φραγκής, ο Φουστάνης, ο Λευτέρης Γαλιανός, οι Ρεμαντώνηδες, ο Καστελολευτέρης με τον Καστελομανώλη, ο Λεωνίδας Κλάδος και άλλοι πολλοί.
Κατάφερε να δώσει αυστηρά δικό του προσωπικό ύφος, λειαίνοντας και αλλάζοντας σε πιο μελωδικό ηχητικό άκουσμα το σαρωτικό ροκ ύφος του μέγιστου δασκάλου Θανάση Σκορδαλού που τον είχε πρότυπο, κουβαλώντας το μέσα στο παίξιμο του όμως χωρίς να φαίνεται και να υπερισχύει το δικό του. Αυτό φάνηκε αργότερα και στις δικές του θαυμάσεις δημιουργίες που δεν θα αναφερθώ εδώ στο πόσες και ποιές είναι, εξάλλου είναι γνωστές σε όλους.
Κατατάσσοντας τον έτσι, στους μεγάλους ερμηνευτές και δημιουργούς, ικανό να παραδώσει τη σκυτάλη στους επόμενους.
Νοιώθω πολύ τυχερός και ευνοημένος που κάποτε για αρκετό διάστημα, έπαιζα μαζί του και έχω να θυμάμαι όμορφα πράγματα και βραδιές με μερακλίδικα και μελωδικά παιξίματα μέσα από την πένα του λαούτου μου και το δοξάρι της λύρας του Νίκου.
Νίκο Σκευάκη όλοι εμείς μέσα από την καρδιά μας και εκ μέρους αυτού του υπέροχου και άγιου τόπου που λέγεται ΚΡΗΤΗ σε ευχαριστούμε για αυτά που πρόσφερες, για να’ χουν να πορεύονται οι γενεές !!!!!!
(Η παραπάνω άποψη είναι του καλλιτέχνη και μουσικού κ. Αντώνη Φραγκιαδάκη)
ΠΡΟΤΑΣΗ.
ΠΡΟΤΕΝΕΤΑΙ από ομάδα ενεργών πολιτών Τυμπακίου στο Δημοτικό Συμβούλιο του Δήμου Φαιστού να πάρει απόφαση να ονομαστεί η Πλατεία του Τυμπακίου προ τιμή της προσφορά του Νίκου Σκεβάκη στην Μεσαρίτικη και γενικά στην Κρητική μουσική προς τιμή του Πλατεία ΝΙΚΟΥ ΣΚΕΒΑΚΗ
