Της Ηλέκτρας Αστέρη
Μεγάλο πράγμα η ευγνωμοσύνη. Βλέπεις να χάνονται σχέσεις ολάκερες από την έλλειψή του. Η εκτίμηση. Λέξεις βαριές. Δυνατές έννοιες, που ίσως να μην μπορούν όλοι να αντέξουν. Αυτό βέβαια κοστίζει. Χάνεις στιγμές, χάνεις δουλειές, στηρίγματα και ανθρώπους. Και το τελευταίο είναι που πονάει πιο πολύ από όλα. Γιατί όταν ξέρεις ότι κάποιος ήταν εκεί για σένα και τώρα δεν είναι, πονάει. Πονάει πολύ όταν χάνεις κάποιον που σε αγαπούσε, από δικό σου λάθος.
Το βάρος της λέξης «ευγνωμοσύνη» το σηκώνει πάντα αυτός που δεν εκτιμήθηκε. Εκείνος που δεν εκτίμησε όμως, θα έχει πάντα το βάρος των τύψεων. Κανείς δεν μένει χωρίς να σηκώνει κάτι. Ο καθένας τον «σταυρό» του. Ακόμη και αυτοί που είναι «αναίσθητοι» φαινομενικά, κάτι σηκώνουν. Κάτι τους έκανε να επιδεικνύουν την αναισθησία τους ως το πιο σημαντικό τους απόκτημα. Μπορεί η πληγωμένη τους καρδιά, που τώρα πια είναι ερμητικά κλειστή. Μπορεί και όχι. Όμως σίγουρα κάτι σηκώνουν.
Συνήθως οι άνθρωποι γίνονται εγωιστές λόγω του φόβου τους. Επειδή παλιότερα εξαπατήθηκαν, δεν εμπιστεύονται ούτε τον ίδιο τους τον εαυτό. Ο φόβος τους κάνει να φέρονται άδικα, ύπουλα και πολλές φορές απάνθρωπα. Χωρίς αυτό να σημαίνει πως είναι κακοί άνθρωποι. Κανείς δεν είναι άλλωστε καλός ή κακός άνθρωπος. Απλά ανά περίπτωση βγάζει τον κακό ή τον καλό εαυτό του. Αν επιβληθείς στο εγώ σου και δεν επιτρέπεις στον κακό σου εαυτό να «βγαίνει» και τόσο συχνά, όλα γύρω σου θα έχουν μεγαλύτερη αρμονία και περισσότερη δικαιοσύνη. Ίσως τότε να μάθεις να εκτιμάς ό,τι έχεις, για να έχεις ό,τι εκτιμάς. Ίσως τότε οι άνθρωποι να μην «χαλάνε» ο ένας τον άλλον, λόγω έλλειψης αγάπης. Ίσως. Εσύ πάντως να εκτιμάς. Να εκτιμάς και δεν θα χάσεις.
