Στις 12 Ιουλίου 1994 ο Άγιος Παΐσιος εκοιμήθει στην Ιερά Μονή Αγίου Ιωάννη του Θεολόγου στη Σουρωτή Θεσσαλονίκης.Κάθε χρόνο 11 και 12 Ιουλίου Πλήθος Κόσμου συρρέει στη Σουρωτή για να Τιμήσει τη Μνήμη του.
Σελίδα: Μαντινάδες Στέλλα Κρασαγάκη
Ποίημα : Στέλλα Κρασαγάκη Μαντιναδολόγος
” Ο Άγιος Παΐσιος ο Αγιορείτης” :
Στα Φάρασα πρώτη αναπνιά
εις την Καππαδοκία,
ήπηρε ο Παΐσιος
με Θεία Ευλογία.
Με τ’ όνομα Αρσένιος
εκείνος Εβαπτίσθη,
στη Κονιτσά Μεγάλωσε
μ ‘ Απλότητα και Πίστη.
Ήτο Τεχνίτης Ξυλουργός,
Φτωχός με Καλοσύνη
και δεν Επληρωνότανε
τσ’ αθρώπους μη βαρύνει.
Στ’ Άγιον Όρος Νηπτικόν
έστησε το Κελί ντου
και Ερημίτης πέρασε
εκεί ούλη τη ζωή ντου.
Θρεφότανε από τη Γη
Έθετε στο Σανίδι
και η Καρδιά ντου ήτονε,
Ουράνιο Στολίδι.
Άνθρωποι πήγαιναν πολλοί
Παρηγοριά να βρούνε,
τον Άγιο Παΐσιο
από Σιμά να δούνε.
Ποτέ ντου δεν τους έκρινε
μ’ Αγάπη τους μιλούσε
και όποιος πονούσε μέσα ντου,
εκειά Χαμογελούσε.
Οράματα μύριες φορές
Σημεία του Καιρού
πριν γίνουνε Προφήτευγε,
τα έργα του Θεού.
Μήνυσε Χρόνους Δύσκολους
μα ‘ δωκε την Ολπίδα,
πως ο Χριστός θα ‘ ναι για ‘ μας
Ουράνια Ασπίδα.
Έγραφε Γράμματα πολλά
με πόνο και με δάκρυ
που Νουθεσία σκόρπιζαν
στου κόσμου κάθε Άκρη.
Η Εκκλησά τον Έκρινε
Άγιο Κεχρισμένο
απ’του Θεού την Αγκαλιά
Οσιοαπεσταλμένο.
Σ’τση Πίστης το Ανήλιαγο
και Δύσβατο το Βήμα,
στου Αγίου Παΐσιου,
Προσκύνησαν το Μνήμα.
Και η Μορφή ντου η Φωτεινή,
τη Πίστη ντος Στεριώνει,
τους δείχνει δρόμους Ιερούς
παρηγοριά τους δώνει.
Μαζεύονται οι Προσκυνητές
με τόση Καρτερία,
να πάρει η Ψυχούλα ντος,
Ουράνια Σωτηρία.
Πλήθος Λαού στο Μνήμα ντου
το Μοσκοθυμιατίζει
με Φως και Ολπίδα η Καρδιά
Κάθε Πιστού Γιομίζει.
Στα Δύσκολα τον Κράζουνε
με Περισσά Λατρεία
Οι Χριστιανοί τον Όσιο
στη Θεία Λειτουργία.
