Του Γιώργου Μαμάκη*
Στον δρόμο προς τον Πλακιά , αφήνοντας πίσω το Ρέθυμνο, συναντούμε το Κουρταλιώτικο φαράγγι.
Δέος, μπλεγμένο με θαυμασμό.
Τα μάτια δεν χορταίνουν να αντικρίζουν τις μεγαλοπρεπείς βραχώδεις πλαγιές.
Ένα αριστούργημα της Φύσης.
Στενό, επιβλητικό με άγρια ομορφιά.
Στο σφοδρό φύσημά του ο αέρας, όταν διασχίζει τα τοιχώματά του, δημιουργεί ήχους σαν χειροκροτήματα ή χτυπήματα από κρόταλα.
Από αυτούς πήρε το όνομά του το φαράγγι και ο ποταμός που το διασχίζει.
Ακολουθώντας τα σκαλοπάτια που βρίσκονται πλευρικά του δρόμου κάτω από την εκκλησία της Αγίας Κυριακής, που γιορτάζει σήμερα, φτάνουμε στο βάθος του, όπου βρίσκονται οι πηγές του Κουρταλιώτη.
Εδώ ακριβώς και μέσα στα έγκατα των βουνών υδροφορείς γεμίζουν και αδειάζουν μες στους αιώνες!
Υπάρχουν λαβύρινθοι μέσα από τους οποίους το νερό κυκλοφορεί για χιλιετίες!
Υπάρχουν σπήλαια μεγάλα σαν στάδια.
Υπάρχουν υπόγειοι ποταμοί με καταρράκτες, ρεύματα και λιμνάζοντα σημεία!
Και ξαφνικά το νερό πηδάει στην επιφάνεια!
Πέφτει με πάταγο και ορμή από ύψος σε κρυστάλλινες λίμνες κυκλωμένες από βράχια.
Καυτές ηλιαχτίδες σαν μικρά παιδιά παίζουν κρυφτό με τις σταγόνες που παίρνει ο άνεμος και φτάνουν στα σφαλιστά βλέφαρα, γαργαλώντας τα με τη ζεστασιά τους!
Και η πιο μικρή σταγόνα αναζητεί το Θεό της, το στόχο της τελειοποίησής της, και επιθυμεί ολόψυχα να φτάσει μέσα από την λίμνη του Πρέβελη στην θάλασσά της!
Η γλυκιά σταγόνα, που είναι κόρη της γης, έχει την ανάγκη να μετατραπεί επιτέλους στην αλατώδη σταγόνα, που είναι η κόρη της θάλασσας.
Στον δρόμο της ο ήχος του ποταμού μπλέκεται με αυτόν του δροσερού ανέμου και μετατρέπεται σε ένα κρυστάλλινο τραγούδι, ενώ οι αισθήσεις χορεύουν στον ρυθμό του, παλεύοντας να ξεφύγουν από τα όριά τους.
Είναι τότε που η καρδιά γαληνεύει κι ευχαριστιέται την πνοή που παίρνει μορφή μέσα της.
Κάθε κύτταρο αναπνέει τη μαγεία της φύσης και θεραπεύεται!
