Η Ανατολική Κρήτη καίγεται…
Όχι μόνο τα βουνά και τα πεύκα — καίγονται τα σπίτια, τα όνειρα, οι μνήμες.
Καίγεται το μεράκι του ανθρώπου, που έχτισε πέτρα την πέτρα, δέντρο το δέντρο.
Η φωτιά δε ρωτάει.
Σαρώνει.
Μασάει χώμα και ουρανό, αφήνει πίσω της στάχτη και σιωπή.
Μάτια δακρυσμένα, βλέμματα χαμένα.
Άνθρωποι ξεριζωμένοι απ’ τα ίδια τους τα χώματα, στέκουν μπροστά στις φλόγες ανήμποροι.
Άλλοι τρέχουν, άλλοι μένουν — και όλοι προσεύχονται.
Για ένα θαύμα.
Για λίγο νερό.
Για έναν άνεμο που θα φυσήξει αλλιώς.
Και μαζί τους κι εμείς.
Όπου κι αν βρισκόμαστε, η ψυχή μας είναι εκεί.
Στην Κρήτη που πονά.
Στον τόπο που γίνεται άνθρακας, μα που δεν σκύβει το κεφάλι.
Γιατί η Κρήτη, όσα κι αν περάσει, θα ξαναγεννηθεί.
Από τη στάχτη της.
Από την αγάπη των ανθρώπων της.
Από τη ρίζα της, που δεν καίγεται.
Κουράγιο σε όσους πονάνε.
Και μια ευχή:
Να σβήσει η φωτιά.
Να ξαναφυσήξει ζωή.
Γ.Δ.
Πηγή: John Drakakis – Φωτογραφία – Βίντεο (περίπου στις 10:00 μ.μ.): Foto.kik
