Το τραγούδι ”Το τσιγάρο”,
το έγραψα μέσα στο αυτοκίνητο,
σε μποτιλιάρισμα και ζέστη.
Μου είχε δώσει τη μουσική
η Ευανθία Ρεμπούτσικα
και ξαφνικά ήρθαν οι πρώτοι στίχοι.
Γράφω για τον εξιδανικευμένο έρωτα,
μια πιο πνευματική πρόταση
που δεν έχει να κάνει
με ζήλειες κι εκδικητικότητες.
”Το τσιγάρο” είναι ένα τραγούδι
συγχώρεσης.
Το έδειξα στην Ευανθία,
της άρεσε πολύ, και μια μέρα
μου τηλεφωνεί και με ρωτάει:
”Τί κάνεις τώρα;”
Της απαντάω: ”Σκουπίζω.”
”Έλα εδώ”, μου λέει,
”ο Φαληρέας κλαίει.”
”Κορίτσια, με αυτό το τραγούδι
θα πουλήσετε 100.000 δίσκους”,
έλεγε κι εμείς γελούσαμε…
Χάραξε και δε νυστάζω
σκέφτομαι τί μου ‘πες χθες,
άσε με να σε κοιτάζω
κι άμα ξημερώσει ό,τι θες.
Γύρισε να σ’ αγκαλιάσω
τώρα ξέρω πως δε φταις,
άσε με να σε χορτάσω
κι άμα βγει ο ήλιος ό,τι θες.
Στο τσιγάρο που κρατώ,
στον ένα μου Θεό,
να μη δώσει να ξημερωθώ.
Στο κορμί αυτό τ’ αγγελικό,
στο στόμα που φιλώ,
έτσι μια ζωή θα σ’ αγαπώ.
Ξάπλωσε να σε κρατήσω
κλείσαν όλες οι πληγές,
άσε με να σε κοιμίσω
κι αύριο για σένα ό,τι θες.
Γύρισε να σ’ αγκαλιάσω
τώρα ξέρω πως δε φταις,
άσε με να σε χορτάσω
κι άμα ξημερώσει ό,τι θες.
Στο τσιγάρο που κρατώ,
στον ένα μου Θεό,
να μη δώσει να ξημερωθώ.
Στο κορμί αυτό τ’ αγγελικό
στο στόμα που φιλώ,
έτσι μια ζωή θα σ’ αγαπώ.
Ελένη Ζιώγα
……………………………………………………………..
Πηγή: tanea. gr
Απόσπασμα από συνέντευξη
στη Χάρη Ποντίδα.
Πηγή: Πρόσωπα
