Της Χαριστή Φανουράκη Κουκουμπεδάκη
Εκειά που δε σε σπέρνουνε….
Εκειά που δε σε σπέρνουνε Χάρε πανάθεμά σε
γλακάς και πας
‘τζιριτιχτός και νειάτα δε λυπάσαι…
Εκειά που δε σε σπέρνουνε γλακάς και ξεφυτρώνεις
Χάροντα άκαρδε σκληρέ
κι αλύπητα λαβώνεις…
Χάρε παραχωσά καμες
τ’ άτυχου Παναγιώτη
και στο λεφτό την έκοψες
την ακριβή ντου νειότη…
Επήγες κατσουλουπωτά
κι άναντρα μεσημέρι
και του ‘κοψες τη ζήση ντου
με δίκοπο μαχαίρι…
Χάροντα που να όψεσαι
και να συρομαδιέσαι
κι ωσάν το κιτρινόφυλλο
τ’ ανέμου να λαλιέσαι….
Χάρε θα σου καταριστώ
τα πόδια σου να σπάσεις
να φύγεις απ’ τσι τόπους μας
να μην ξανακοπιάσεις…
Γιατί δεν ‘φήνεις ένα νιό
μόνο τρυγάς τη νειότη
και γυροφέρνεις σ’ όπου γης άτιμε και προδότη…
Να ‘ναι η τελευταία σου
στσι τόπους μας στραθιά σου
μη ξαναδιασφαλλάξει μπλιο
επά η γι-αφεδιά σου….
