Του Γιώργου Αεράκη
Όσοι βαφτιστήκαμε Γιώργηδες στα Ανώγεια οι άλλοι μας φωνάζουν Γιώργη, Γιώργο, Γώγο, Γιωργαντά, Γιώργαρη, Γιωργιό ή Γιωργάκι. Δεν μπορώ να σκεφτώ κάτι άλλο. Είναι όμως κάποιος – ένας και μοναδικός – που από μικρό παιδί τον φώναζαν Γεώργιο. Δίνει βάρος ο τόνος στην προπαραλήγουσα. Το κάνει πριγκιπικό το όνομα. Του πήγαινε του φίλου μας. Τα χρώματα του ήταν ανοιχτά και οι κινήσεις του νωχελικές. Και ψηλός. Σαν από Σκανδιναβικό Οίκο.
Ήταν ελαφρά νεότερος από μένα. Συνδεθήκαμε στενά στην Αθήνα όπου σπούδασε μαθηματικά. Ατέλειωτες συζητήσεις και άπειρες παρτίδες πρέφας, παιχνίδι στο οποίο ο Γεώργιος πολύ σπάνια έχανε. Του άρεσε να λέει ότι έπαιζε με μηδέν λάθος. Έτρεφε απόλυτο σεβασμό στον μεγαλύτερο αδελφό του τον Σταύρο φοιτητή της ΑΣΟΕΕ με τον οποίο συγκατοικούσαν. Αδελφός-μέντορας και οικονομικό στήριγμα ο Σταύρος. Τον θυμάμαι να δουλεύει πάντα.
Ο Γεώργιος δεν μιλούσε πολύ. Ελάχιστα θα έλεγα. Επιγραμματικά. Είχαμε να λέμε για τις ατάκες του.
Όταν έφυγα για το Λουξεμβούργο χαθήκαμε. Αυτός τέλειωσε τις σπουδές και γύρισε στην Κρήτη. Παντρεύτηκε την Κούλα και έκανε μια ωραία οικογένεια στο Ρέθυμνο.
Με έκπληξη ομολογώ, έμαθα ότι ένα καινούργιο χόμπι είχε μπει στην ζωή του και το οποίο υπηρετούσε περίπου με πάθος. Περπάτημα στο βουνό με συχνό προορισμό την κορυφή του Ψηλορείτη. Είχε ανέβει αρκετές φορές από όλες τις διαφορετικές αφετηρίες που υπάρχουν από την Βόρεια και Νότια πλευρά του βουνού. Είχε βγάλει φήμη. Εγώ αντίθετα δεν είχα ανέβει ποτέ στην κορυφή. Ούτε ο Σωκράτης ο ξάδερφος με τον οποίο το είχαμε κουβεντιάσει και το επιθυμούσε και αυτός διακαώς.
Με το που έμαθε την επιθυμία μας ο Γεώργιος οργάνωσε μια ανάβαση μόνο για μας με αφετηρία το οροπέδιο της Νίδας. Στην ομάδα προστέθηκαν και τα μεγαλύτερα αγόρια μου δώδεκα και δεκατριών χρονών τότε που επέμεναν πολύ να ρθούνε και αυτά. Δύσκολη διαδρομή. Άνθρωποι του γραφείου ο Σωκράτης και εγώ. Ζοριστήκαμε. Τα καταφέραμε όμως χάρη στη πείρα του και την γνώση του τόπου. Μας ενθάρρυνε όταν χρειάστηκε. Αποδείχτηκε ακούραστος. Αυτός και τα παιδιά!
Γεώργιε σε ευχαριστώ. Για την όμορφη παρέα που κάναμε. Για τις συζητήσεις, για την αξέχαστη εμπειρία που ζήσαμε χάρη σε σένα κυρίως όμως για το νερό που φύλαξες στο σακίδιο σου και όταν εμείς οι απερίσκεπτοι σπαταλήσαμε χωρίς φειδώ το δικό μας και στην επιστροφή είχε κολλήσει το στόμα μας από την δίψα το πρόσφερες στα παιδιά μου. Μου το λένε πάντα.
Καλοστραθιά Γεώργιε!
Όλη μου τη συμπάθεια στην Κούλα και τα παιδιά του. Στον Σταύρο και τα υπόλοιπα αδέλφια του.
Φωτό από ΑΝΩΓΗ και προσωπικό μου αρχείο.
