Του Γιώργου Μαμάκη
Μινωικό Ανάκτορο Μαλίων
Δεν ξέρω γιατί ήρθα εδώ σήμερα. Ίσως για να δω αν υπάρχει ακόμα κάτι αληθινό. Ίσως γιατί δεν άντεχα να μείνω μέσα, να βλέπω τις “γιορτές” στο κινητό, με λουλούδια και χαμόγελα που μοιάζουν όλα ίδια, όλα ψεύτικα. Ίσως απλώς γιατί η βροχή μου ταίριαζε. Σαν κάτι δικό μου που δε χρειάζεται να εξηγήσω.
Την περιμέναμε αυτήν την κακοκαιρία. Πρωτομαγιά, και όμως ο ουρανός είναι βαρύς, σιωπηλός, σαν να κρατούσε μέσα του παλιά λόγια που δεν ειπώθηκαν ποτέ. Σταγόνες πέφτουν απαλά στην άμμο, αφήνοντας κυκλάκια στα λιμνάζοντα νερά που σχηματίζουν τα πατήματα στη ακτή.
Η θάλασσα φωνάζει σήμερα. Είναι άγρια, εξωστρεφής. Κάποιοι λίγοι, με αδιάβροχα και ζεστά ρούχα, κάθονται κάτω από τα υπόστεγα ή περπατούν αργά δίπλα στο νερό. Δεν ψάχνουν ήλιο — ψάχνουν ανάσα.
Κι αυτή η μέρα, παρά την ασυνήθιστη μελαγχολία της, έχει μια ομορφιά δική της. Σαν να λέει πως κι η βροχή είναι μέρος της άνοιξης. Πως κι οι αγώνες, οι σιωπές, οι προσδοκίες που δεν άνθισαν ακόμα, αξίζουν τη θέση τους στο ημερολόγιο του ανθρώπου.
Πρωτομαγιά με σύννεφα. Μια υπόμνηση πως η ομορφιά δεν είναι πάντα ηλιόλουστη– αλλά συχνά πιο αληθινή όταν ψιθυρίζει αντί να φωνάζει!
Η Πρωτομαγιά ούτως ή άλλως κουβαλάει πάντα κάτι παραπάνω από λουλούδια και εκδρομές. Είναι μια μέρα που μας καλεί να σταθούμε για λίγο, να αναλογιστούμε. Ο μόχθος, οι αγώνες των ανθρώπων για μια ζωή πιο δίκαιη, για εργασία με αξιοπρέπεια, δεν είναι κάτι μακρινό — είναι το θεμέλιο της καθημερινότητάς μας!
