Του συνταξιούχου Αγρονόμου Μανώλη Δακανάλη
Στις 11 Απριλίου 1961 συνέβη ένα τραγικό ατύχημα στο σπήλαιο από έκρηξη με τέσσερις νεκρούς από τα γύρω χωριά της περιοχής.
Πλησίαζε το Πάσχα και διάφοροι μπαινόβγαιναν στη Λαβύρινθο για να πάρουν μπαρούτι, να φτιάξουν σκλαπαντζίκια (βεγγαλικά).
Ο Δημήτρης Δόξας από τις Μοίρες ζήτησε από το Στέλιο Τζαγκαρουλάκη ετών 16 από το Καστέλλι να του δείξει το δρόμο για τη Λαβύρινθο, γιατί είχε πάει εκεί ο γιός του με άλλα παιδιά.
Το παιδί προθυμοποιήθηκε να τον οδηγήσει στη Λαβύρινθο, τα παιδιά όμως είχαν φύγει από άλλο δρόμο.
Την ώρα που έφθαναν έξω από την είσοδο, δυο νέοι ο Μιχάλης Φραγκιαδάκης ετών 20 και ο Παντελής Χριστοφοράκης ετών 18 έβγαζαν μπαρούτι, το οποίο ήταν άφθονο μέσα στο σπήλαιο.
Άναψαν φωτιά η οποία από απροσεξία μεταδόθηκε στο μπαρούτι, δημιουργήθηκε μεγάλη έκρηξη, σείστηκε η γη, με αποτέλεσμα να βρουν τραγικό θάνατο και οι τέσσερις.
Η έκρηξη αυτή προκάλεσε νέες καταστροφές στο σπήλαιο, έτσι οι αρχές αναγκάστηκαν να σφραγίσουν εκ νέου και τις δύο εισόδους με μπετόν.
Θα σας μεταφέρω μια προσωπική εμπειρία που έζησα το 2002 με άλλα τρία άτομα.
Εισήλθαμε με τις αναγκαίες προφυλάξεις στο σπήλαιο έρποντας από την πολύ στενή κατηφορική κεντρική είσοδο μήκους δέκα και πλέον μέτρων και βρεθήκαμε σε μια πολύ μεγάλη αίθουσα.
Υπήρχε το απόλυτο σκοτάδι και μόνο με τη βοήθεια δυνατών φακών μπορούσαμε να κινηθούμε.
Οι σμιλεύσεις στον ασβεστόλιθο φαίνονταν σαν ήταν πρόσφατες.
Βρεθήκαμε μπροστά σε αμέτρητους δαιδαλώδεις, διάδρομους, μικρές και μεγάλες αίθουσες, στις οποίες έχεις την αίσθηση, ότι θα χαθείς.
Πολύχρωμοι μίτοι της Αριάδνης υπήρχαν σε όλους τους διαδρόμους, τους οποίους έχουν χρησιμοποιήσει διαχρονικά οι επισκέπτες, για να μη χαθούν μέσα στη λαβύρινθο.
Παντού υπήρχαν καταρρεύσεις που προέρχονται είτε από τις εκρήξεις, είτε από τη φθορά του αδηφάγου χρόνου.
Και μην ξεχνάμε, ότι ο χρόνος είναι ο «Κρόνος» που τρώει τα παιδιά του. Πυρομαχικά έχουν καταπλακωθεί με πέτρες λόγω κατάρρευσης μέρους της ασβεστολιθικής οροφής.
Ονόματα επισκεπτών διαχρονικά έχουν γραφεί στα τοιχώματα των αιθουσών και διαδρόμων, κάπου εκεί χαράξαμε και εμείς τα δικά μας.
Αφήσαμε πίσω μας τον κάτω κόσμο και έρποντας βγήκαμε έξω στο φως από τη δεύτερη είσοδο.
Η εμπειρία που αποκομίσαμε κατά την επίσκεψη μας στο σπήλαιο ήταν μοναδική.
Στο παρελθόν έχουν γίνει διάφορες παραστάσεις από φορείς και άτομα στο Γενικό Επιτελείο Στρατού και σε διάφορα συναρμόδια υπουργεία για αποκατάσταση και αξιοποίηση του σπηλαίου, χωρίς κανένα θετικό αποτέλεσμα.
Σήμερα η γηραιά λαβύρινθος αντιμετωπίζει σχεδόν σε όλα τα σημεία σοβαρά προβλήματα στατικής.
Πολλές κολόνες υποστήριξης της οροφής συνθλίβονται κάτω από το βάρος της και κάθε χρόνο όπως λένε οι ειδικοί, γίνεται τουλάχιστο μια κατολίσθηση.
Πρωταρχικός σκοπός μας είναι η ευαισθητοποίηση της τοπικής αυτοδιοίκησης, των πολιτιστικών συλλόγων, άλλων φορέων, της κοινωνίας, ώστε να πιέσουν την Πολιτεία για άμεση αποκατάσταση του σπηλαίου, έτσι θα διασωθεί η πολιτισμική μας κληρονομιά και η ιστορία του τόπου μας.
Πηγή: idi45.blogspot.com
