Της Έφης Μιχελάκη
Μεγάλο το χωριό μου μεγάλοι κι οι καημοί ντου..
Διπλόσκολο σήμερο – μέρα λαμπρή κι όχι αχαμνή – διαλέξανε ν’ αφήσουνε το κόσμο ετούτο δυό ξεχωριστοί ανθρώποι της μικρής μας κοινωνίας.
Η Μαρία η Κουτσαυτάκη πλήρης ημερών, μιά υπέροχη γυναίκα, μάνα και γιαγιά,
μιά λαμπάδα βενέτικη μ’ένα αιώνιο χαμόγελο στα χείλη! Έτσι θα τη θυμούμαι!
Δημιούργησε μιά όμορφη οικογένεια, απ’ τις πιο ζηλευτές ( κι ακριβολογώ), με κόπους και στερήσεις, μα πάντα μ’ ενα χαμόγελο στα χείλη!
Τη θυμάμαι στα μικράτα μου στα πίσω στασίδια στην εκλλησά πάντα γλυκομίλητη κι αηδονολαλούσα!
Δε της έλειπε ποτέ η καλή διάθεση κι ο ακριβός χαιρετισμός!
Τη παρομοιάζω με ένα κλαδί αρισμαρί, στετό, καμαρωτό κι ολάνθιστο.!
Την ίδια καλή διάθεση, και για τον ακριβό χαιρετισμό ντου θα θυμόμαστε όλοι μας και το Γιάννη μας..
Μιά Αγγελική μορφή, ένα παιδί γεμάτο καλοσύνη και φως!
Κι ο Γιάννης δε διάλεξε τυχαία αυτή την ημέρα για να μας αποχαιρετησει.!
Ειναι η Κυριακή της Ορθοδοξίας με όλη τη σημειολογία της, και των Αγίων Σαράντα Μαρτύρων.
Ημέρα που εμείς οι απόγονοι των Αϊβαλιωτών των Βουρλιωτών κι οι εργώδεις Καππαδόκες έχομε ως έθιμο – που το τηρούμε ευλαβικά – να φτιάχνομε τσι πρασές για τσι βασιλικούς μας – σγουρούς, πλατύφυλλους κι αθάνατους –
Και κάνω αυτό το παραλληλισμό, γιατί πάντα σε θυμούμαι Γιαννιό μ’ενα κλαδί βασιλικό στ’ αυτί σου, κι ενα τεράστιο χαμόγελο!!
Πριν λίγο σ αποχαιρέτησαμε, σ ‘εναν αποχαιρετισμό βουβό ,
και μ’ ενα τελευταίο χειροκρότημα απο καρδιάς, σημάδι εκτίμησης κι αγάπης.. που όμοιο του δε το συναντάς συχνά.
Μαθαίνω πως πριν μιά βδομάδα είχες τα γενέθλια σου, τα εόρτασες μόνος,
έκοψες τη τούρτα μόνος, φρόντισες όμως να μοιράσεις τα κομμάτια της στους χωριανους πανομοιότυπα, όπως μας μοίραζες και την αγάπη σου!
Δε ξέρω πόσοι απο μας σε ρωτήσαμε όλα αυτα τα χρόνια :
Γιάννη είσαι καλά ;
Γιάννη χρειάζεσαι κατι;
Αντέχεις μωρέ;;;
Είμαι τουλάχιστον σίγουρη πως σήμερο,
όλοι μας σκεφτήκαμε πως πίσω απο καθε πάθος υπάρχει κι ενα τραύμα και μιά πληγή..
Θα πέρασε σίγουρα απ το μυαλό μας, πως πριν κρίνεις και πριν χλευασεις τον άλλο, θα πρεπει να σκεφτείς την οδύνη ντου..
Μιά ανάσα είναι φίλοι μου η ύπαρξη μας,
ξεκινά με μιά κραυγή και τελειώνει μ’ ενα λυγμό..
Μαθαίνω Γιάννη και πως κοινώνησες των Αχράντων Μυστηρίων μεσοβδόμαδα, σαν έτοιμος απο καιρό, σαν θαρραλέος..
Μακαρία η οδός..
