Είμαι 88 ετών. Κλείνω 70 χρόνια ηθοποιός.
Πήγα στη Δραματική Σχολή Μακεδονικού Ωδείου.
Κατέβηκα 3 φορές στην Αθήνα για να πάρω άδεια.
Με διώξανε.
Δεν κάνεις για το θέατρο, μου είπαν.
Τελικά μου έδωσαν άδεια για μουσικό θέατρο μόνο, κι εγώ, πήγα στα μπουλούκια.
Μια ομάδα ηθοποιών, όλοι μεριδιούχοι, πηγαίναμε σε χωριά και παίζαμε σε καφενεία.
Δεν έκανες τον ηθοποιό, ήσουν ηθοποιός.
Δεν έπαιζες τον ρόλο, ήσουν ο ρόλος.
Μεγάλο σχολείο τα μπουλούκια.
Εκεί έμαθα θέατρο.
Την πειθαρχία του.
Ήμασταν φίλοι με τον Γιάννη Δαλιανίδη, από τη Θεσσαλονίκη.
Μου διαβάζει μια μέρα το σενάριο του ”Κατήφορου”.
Τρελάθηκα.
Έπαιξα στον ”Κατήφορο” και από τότε, πήρα τον ανήφορο.
Ποτέ δεν ήμουν ψώνιο και βεντέτα.
Ανέκαθεν ζητούσα απ’ όλους, γνωστούς και μη, να με αποκαλούν Κωστή και όχι κύριε Βουτσά.
Ο σεβασμός προέρχεται από τον τρόπο συμπεριφοράς.
Ποτέ από τους τίτλους.
Η αγάπη με το κοινό είναι η πιο ανιδιοτελής.
Δεν έχει κανένα συμφέρον από μένα το κοινό που με αγαπάει.
Το να με αγκαλιάσουν, να μου ζητήσουν μια φωτογραφία, κι εγώ να ανταποκριθώ δεν το θεωρώ απλώς υποχρέωσή μου,
είναι σαν να δίνω δεύτερη παράσταση.
Ποτέ δε σνόμπαρα το κοινό.
Είμαι άνθρωπος προσιτός.
Σταματάω για να μιλήσω με όποιον θέλει να μου πει κάτι.
Είμαι ένα με τον καθένα.
Όλοι είμαστε ίδιοι.
Δεν έχω το ψώνιο τού ”εγώ είμαι”.
Άμα κάθομαι σπίτι μου, υποφέρω.
Θέλω να βγαίνω έξω, για να δουλεύω.
Η δουλειά μου είναι η ζωή μου και δε μπορώ να τη στερηθώ.
Δε ζήλεψα ποτέ κανέναν ηθοποιό, με αυτό που διέθετα πορεύτηκα.
Ξέρω ποιος είμαι κι έχω αυτοπεποίθηση.
Χωρίς αυτήν δεν κάνεις τίποτα.
Έκανα περιουσία από τις ταινίες.
Με 500.000 δραχμές, τότε, έπαιρνες διαμέρισμα στην Πατησίων κι εμένα ο μισθός μου ήταν έως 450.000 δραχμές.
Ότι απέκτησα το άφησα στις γυναίκες μου.
Τώρα ζω σ’ ένα ρετιρέ με 700 ευρώ το μήνα, ήρεμα κι απλά, χωρίς χρέη στην εφορία.
Ο πατέρας μου, Θρακιώτης, έφτιαχνε δρόμους και σαν κουμουνιστής, ήταν πότε εξόριστος και πότε κυνηγημένος.
Τον έχω δει αιμόφυρτο από το ξύλο.
Τον έχω δει στη φυλακή, λόγω πολιτικών φρονημάτων.
Έζησα στα καταφύγια.
Είδα κι ακούμπησα σώματα νεκρά κατά τη διάρκεια του πολέμου.
Γυρνούσα μ’ ένα κασελάκι πραμάτεια στους δρόμους, αντάλλαζα φθηνά ελληνικά τσιγάρα, στούκας, με καλύτερης ξένης ποιότητας πουλώντας τα 2 δραχμές παραπάνω,
φροντίζοντας για τα βασικά της οικογένειάς μου, παραδίδοντας όλα τα χρήματα στην Κεφαλονίτισσα μάνα μου και αναζητώντας ένα καλύτερο αύριο.
Η αγωνία και η εμπειρία μου με έκαναν καλύτερο άνθρωπο και με έμαθαν να μοιράζομαι.
Θεωρώ τον θάνατο συμβάν αξεπέραστο.
Ένα πράγμα που δεν το γλιτώνει κανείς, μια μεγάλη στεναχώρια.
Επειδή είμαι πολύ ευαίσθητος, με αυτά, δεν πηγαίνω στις κηδείες.
Μια φορά είχα πάει σε κηδεία και δεν άντεξα, έτρεμα ολόκληρος μέχρι που με πήραν ο Δαλιανίδης με την Καραγιάννη και πήγαμε και κάτσαμε σ’ ένα καφενεδάκι.
Εγώ μόνο σε μια κηδεία θα παραστώ στο εξής.
Στη δική μου, όταν θα έρθει η σειρά μου.
Εντάξει, έχουμε καιρό γι’ αυτό.
Κώστας Βουτσάς
Σήμερα έφυγε από τη ζωή το 2020
Πηγές:
tanea. gr – συνέντευξη στον Δημήτρη Ν. Μανιάτη
lifo. gr – συνέντευξη στον Αντώνη Μποσκοίτη
athensvoice. gr
συνέντευξη στην Πηνελόπη Μασούρη
exarhiotis. gr – συνέντευξη στον Ευθύμη Κουτσούκη
Περιοδικό Down Town Κύπρου
συνέντευξη στον Γιώργο Πράσινο
Πηγή: Πρόσωπα
