Ενημέρωση: Γιώργος Γκερεδάκης
… “Έγινε η ζωή μας τόσο στείρα και πεζή και ειν αδύνατο κανείς να το πιστέψει, πως σε άλλες ξεχασμένες εποχές είχε μερίδιο και η καρδιά στη σκέψη”.
Μαρίνος Ιδομενέως !
Σήμερα Τετάρτη 5 Φεβρουαρίου στις 11.00 το πρωί στο “ΚΕ. Κοιν. Φροντίδας Αη Γιάννη” , του Δήμου Ηρακλείου. Θα μιλήσουμε γιαυτόν , τον άνθρωπο, τον συγγραφέα τον ποιητή τον Θεατρικό εκφραστή, τον φίλο . Σαν σήμερο κλείνουν οκτώ ολόκληρα χρόνια απο τον απομισεμό του!
Σας περιμένουμε όσοι τον γνώρισαν η όσοι θέλουν να γνωρίσουν ορισμένες πτυχές απο την ζωή του
Κείμενο για τον Μαρίνο Ιδωμενέως από το γιο του Ιωάννη:
Ο Μαρίνος Ιδομενέως γεννήθηκε την 1η Απριλίου 1936 10:30 π.μ., στα Πεζά.
Ο Β’ παγκόσμιος πόλεμος πέρασε από το χωριό με μεγάλη βαρβαρότητα. Όταν έπεφταν οι βόμβες, μικρό παιδί, καθόταν κάτω από το παράθυρο και ευχόταν να μην πέσει πάνω τους κι ούτε σε άλλους ανθρώπους. Μου είχε αναφέρει τον διαμελισμό που έζησε, ενός φίλου του από μία νάρκη.
Πεινούσαν πολύ! Συχνά, έψαχνε στα αποφάγια των Γερμανών για τροφή. Παρόλα αυτά, η μητέρα του κρεμούσε ό,τι είχε έξω από τα σπίτια ακόμα πιο πεινασμένων φτωχών ανθρώπων.
Όταν όλα αυτά πέρασαν, μου μιλούσε για τις βραδιές με τις καντάδες και τα γιασεμιά. Τον στενοχωρούσε που – όπως ένιωθε – όλα αυτά έχουν χαθεί. Δεν του άρεσε που δεν άκουγε καινούρια τραγούδια που να περιέχουν βάθος και αλήθεια. Έπαιζε λίγη μαντόλα στις καντάδες. Μια φορά, θυμάμαι, είχαμε πάει στο μουσείο Ν. Καζαντζάκη. Όταν παρακολουθούσαμε το βίντεο, τη στιγμή που αναφερόταν στα λόγια του Ν.Κ.¨ Ρώτησα την αμυγδαλιά αν υπάρχει Θεός και εκείνη άνθισε», θυμάμαι, ο μπαμπάς συγκινήθηκε πολύ και είπε «δεν μπορεί να χάνονται αυτοί οι άνθρωποι» και εννοούσε ότι κάτι συνεχίζεται και μετά θάνατον.
Μεγάλη ήταν η επιτυχία του να περάσει στην Πάντειο αλλά τα οικονομικά τους ήταν τόσο δύσκολα (έσβηνε και ξαναέγραφε στο ίδιο τετράδιο, είχε να δουλέψει για να βοηθήσει την οικογένειά του, αφού ο Πατέρας του είχε πεθάνει όταν ήταν 17 ετών) που τον ανάγκασε να σταματήσει τις σπουδές του, 1 χρόνο περίπου από την έναρξή τους.
Από μικρός, είχε κλίση στα γράμματα. Ο πατέρας του ήταν δάσκαλος. Στο σχολείο, συναντιόταν με τους φίλους του και διάβαζαν ποιήματα. Διασκεύαζε θεατρικά. Υπάρχουν φωτογραφίες και το σενάριο από τη διασκευή που είχε κάνει στο Ρωμαίος και Ιουλιέτα. Δύσκολη περίοδος για όνειρα.
Μικρός, έψαλε στην εκκλησία και μου μιλούσε συχνά για τα λόγια της θείας λειτουργίας. Κάποτε, καθώς οδεύαμε προς το Άγιον Όρος, ρώτησε στο καραβάκι έναν Ιερέα για το ποια είναι η σημαντικότερη ποιότητα και όταν η απάντηση που πήρε δεν ήταν αυτή που περίμενε, γύρισε και μου είπε: «η Αγάπη είναι Γιάννη μου». Του άρεσε πολύ η στιγμή που ακούγονταν στη Θεία λειτουργία το «Σε υμνούμεν» • έκλεινε τα μάτια, έγερνε λίγο το κεφάλι εμπρός και σαν να το σιγοτραγουδούσε μαζί με τον ψάλτη. Μου έλεγε ότι ενώ δεν μας αφήνουν να παρουσιάσουμε μια συναυλία σε ναό, στα λόγια της λειτουργίας, αναφέρεται «Αινείτε Αυτόν εν τυμπάνω και χοροστασία• αινείτε αυτόν εν χορδαίς και οργάνω. Αινείτε Αυτόν εν κυμβάλοις ευήχοις• αινείτε Αυτόν εν κυμβάλοις αλαλαγμού.
Πάσα πνοή ας αινή τον Κύριον. Αλληλούϊα. (Ψαλμοὶ 150:3-6)
Έδινε μεγάλη σημασία στην ουσία κάθε λέξης.
Κι έτσι, πέρασαν τα χρόνια, παντρεύτηκε την Ιωάννα Παπαδάκη από το Τυμπάκι, η οποία του στάθηκε για 54 χρόνια με την ίδια αγάπη που είχε κι αυτός για εκείνη και ήταν μεγάλη!
Γεννήθηκε η αδελφή μου Αγγελική το 1964 κι εγώ στις 28 Αυγούστου του 1971. Εργάστηκε με πολύ ζήλο στην Ένωση Πεζών και όταν βγήκε στη σύνταξη, του δόθηκε ξανά πολύς χρόνος για την αγάπη του, τα γράμματα. Έγραφε νυχθημερόν. Είχε ευκολία με την εκμάθηση των υπολογιστών και χειριζόταν άψογα τα βασικά προγράμματα. Έγραψε πολλά ποιήματα, τα Κρητικά του Γλωσσάρια και θεατρικά. Κάποια από τα θεατρικά του, τα έχει γράψει σε δύο εκδοχές: στην Ελληνική και στην Κρητική.
Τα τελευταία χρόνια, είχε δημιουργήσει μια θεατρική ομάδα και παρουσίαζε αυτά τα θεατρικά του έργα ως κανονική παράσταση με κοστούμια, σκηνικά.. Πηγαίνανε και μικρές περιοδείες σε χωριά. Του άρεσε αυτό, να δίνει σε ανθρώπους αυτή την ποιότητα. Ήταν εξαιρετικός ηθοποιός. Έβγαινε από μέσα του αβίαστα, ελεύθερα.
Τη μεγάλη αγάπη για τα γράμματα, την είχε και η αδελφή μου η Αγγελική. Σπούδασε Γαλλική φιλολογία και μετά το μεταπτυχιακό της, ολοκλήρωσε και το διδακτορικό της στο Παρίσι. Δεν την πίεσε. Ούτε εμένα πίεσε. Δεν με ενθουσίαζε το σχολείο και ήμουν καλός σε όσα μαθήματα είχα καθηγητή/τρια με έρωτα για αυτό που έκανε. Πάντα μου έλεγαν οι δάσκαλοι «αν αυτό το παιδί διάβαζε».. Δεν με πίεσε όμως ο Πατέρας μου, ποτέ. Κι όταν τελείωσα τις πανελλήνιες και του είπα ότι δεν έγραψα καλά, μου είπε «ετοιμάσου να συνεχίσεις τις μουσικές σου σπουδές στην Αθήνα». Τον αγκάλιασα, τον σήκωσα ολόχαρος, περιστρέφοντάς τον γύρω από μένα.
Τρία χρόνια πριν ολοκληρώσει αυτή τη ζωή του, του ζήτησα, όπως και στη μητέρα μου, να επικοινωνούμε πιο ουσιαστικά και να μην περιορίζεται η κάθε μας συνάντηση στα άνευ ιδιαίτερης ουσίας. Το δέχθηκαν κι έτσι η επικοινωνία μας έγινε ουσιαστικότερη.
Όταν στις τελευταίες του στιγμές τον ρώτησα «Αν Μπαμπά θα μπορούσες τώρα να βγεις και να περπατήσεις, τι θα ήθελες; Να πάμε μια βόλτα στη θάλασσα, στο βουνό ή να γράψεις; Και μου απάντησε «Να γράψω». Στην παραμονή του επί 3,5 μήνες στο νοσοκομείο, ένιωσε αγάπη από τις νοσηλεύτριες και τους νοσηλευτές που του φέρθηκαν, όπως και σε κάθε ασθενή, πολύ ανθρώπινα. Όμως, μετά από λίγες μέρες, δεν μπορούσε πια να γράψει. Κι αυτό τον στενοχώρησε. Καταφέραμε πάραυτα και ολοκληρώσαμε και τον 3ο τόμο του Κρητικού γλωσσαρίου του με 13500 λέξεις και διπλάσιες μαντινάδες. Έκλεινε τα μάτια, μου έλεγε κι έγραφα. Σε λίγο καιρό, κι αυτό του το βιβλίο θα κυκλοφορήσει.
Πρόλαβα να του εκφράσω την ευγνωμοσύνη μου.
