Του Γιώργου Μαμάκη
Η ανάβαση στο χιονισμένο Ψηλορείτη σήμερα, μια χειμωνιάτικη μέρα που έμοιαζε σχεδόν καλοκαιρινή, ήταν μια εμπειρία που συνδύαζε την ομορφιά της αντίθεσης και την απόλυτη αίσθηση ελευθερίας. Ο ήλιος, αν και χαμηλός στον ορίζοντα, έλουζε με το ζεστό του φως τις πλαγιές, κάνοντάς τες να αστράφτουν σαν διαμάντια, ενώ ο ουρανός ήταν τόσο γαλάζιος, που θύμιζε καλοκαιρινές μέρες.
Η διαδρομή μέσα από το άγριο τοπίο του Ψηλορείτη ξεκίνησε ανάμεσα σε απόκρημνα βράχια. Καθώς ανεβαίναμε, ο αέρας γινόταν πιο κρύος και καθαρός, όμως η ηλιοφάνεια σου έδινε την αίσθηση πως ο χειμώνας είχε προσωρινά μόνο υποχωρήσει.
Οι χιονισμένες κορυφές στέκονταν επιβλητικές, σιωπηλές και αιώνιες, ενώ γύρω σου απλωνόταν μια ησυχία που σε γέμιζε δέος. Ο ήχος από τα βήματα πάνω στο χιόνι ήταν ο μόνος σύντροφος στην ανάβαση. Η φύση έμοιαζε να σου ψιθυρίζει ιστορίες αιώνων, γεμάτες μύθους και θρύλους.
Όταν τελικά φτάσαμε στην κορυφή, η θέα μας έκοβε την ανάσα. Από τη μία, ο γαλάζιος ορίζοντας της θάλασσας, από την άλλη, οι απόκρημνες πλαγιές και οι σκιές που έριχναν τα σύννεφα πάνω στα βουνά. Ο χειμώνας και το καλοκαίρι συνυπάρχουν, δημιουργώντας μια αίσθηση διαχρονικότητας που δύσκολα συναντάς αλλού.
Η κατάβαση, με την καρδιά γεμάτη εικόνες και συναισθήματα, έμοιαζε σαν επιστροφή σε έναν άλλο κόσμο.
Καθώς συνεχίζαμε την κατάβαση , το τοπίο αποκτούσε νέες διαστάσεις. Οι αχτίδες του ήλιου χρυσωναν τις παγωμένες επιφάνειες, δημιουργώντας ένα παιχνίδι φωτός και σκιών που έμοιαζε σχεδόν μαγικό. Η αίσθηση της απόλυτης γαλήνης παρέμενε, σαν να είχε σταματήσει ο χρόνος σε εκείνο το σημείο.
Κατά τόπους, μικρές ομάδες από πουλιά διέκοπταν την ησυχία, τα φτερά τους γυαλιζαν στο φως, ενώ πετούσαν πάνω από τις παγωμένες χαράδρες. Οι κορυφές γύρω φαίνονταν σαν φύλακες ενός αρχαίου μυστικού, αγέρωχες και απόκοσμες. Η πανοραμική θέα σου θύμιζε την ακαταμάχητη δύναμη της φύσης, ενώ η ποικιλομορφία του τοπίου αποδείκνυε πόσο απρόβλεπτη και μοναδική μπορεί να είναι η Κρήτη!
