Το συνηθίζω τα βράδια πριν ξαπλώσω να διαβάζω ένα κείμενο, που έχω εντοπίσει κατά τη διάρκεια της ημέρας.
Απόψε είχα την τύχη να διαβάσω ένα κείμενο της Ζωρζ Σαρρή…
Δεν ξέρω από πιο βιβλίο της είναι, αλλά με συνεπήρε… Κάθισα και αντέγραψα, ένα μικρό απόσπασμα, να το διαβάσετε κι εσείς…
Γιατί;
Μη με ρωτάτε…
Διαβάστε το και θα καταλάβετε…
Καλό ξημέρωμα…
Ζ. Κ.
«Η ποδιά της Ζωής ολοκαίνουρια. Μήνα δεν πρόλαβε να τη φορέσει κι άρχισε ο πόλεμος. Κλείσανε τα σχολεία. Σήμερα 10 του Ιούνη, ζέστη, καλοκαίρι, διαταγή της κυβερνήσεως:
«Ξαναρχίζουμε! Δάσκαλε, συνέχισε το μάθημα. Πού είχες μείνει; Ποια ήταν η τελευταία σου φράση, η τελευταία σου λέξη;».
«Ξέχασα. Πέρασαν μήνες φορτωμένοι από τότε».
«Να θυμηθείς».
«Χτύπαγαν οι καμπάνες για την Κορυτσά, μα εγώ δεν τις άκουγα, γιατί έκλαιγε η μάνα μου. Τον αδελφό μου τον φάγανε οι κακορόφτεροι οι Ιταλοί…»
«Σουτ. Ποιος σου ζήτησε να μας διηγηθείς την ιστορία σου; Αδιάφορη, άχρηστοι, πέταξέ τη στα σκουπίδια. Εμείς, η κυβέρνηση, ελέω Γερμανών, σε πιέζουμε να θυμηθείς σε ποιο κεφάλαιο στάθηκες εκείνη την ημέρα».
«Ούρλιαζαν οι σειρήνες. Με πήρε το τρένο για το μέτωπο. Φώναζα: «Γεια σας» Χίλιες φωνές μου απαντούσαν: Και με τη Νίκη»!
«Σκασμός! Σβήσε από τη μνήμη σου γελοίες πατριωτικές εκθέσεις. Εμε΄ςι σε διατάζουμε να θυμηθείς τι έγινε πριν από το τρένο».
Θυμήσου.
Πριν από το τρένο… Πριν από το τρένο… Μαύρος συννεφιασμένος ουρανός. Ξάφνου ένα ξέσχισμα. Ο ήλιος εκτοξεύει τις πύρινες αχτίδες – αναμνήσεις.
«Θυμήθηκα κύριε υπουργέ παιδείας και Θρησκευμάτων.
Θυμήθηκα! Πριν ήταν Κυριακή 27 Οκτώβρη. Τ΄ ορκίζομαι, δεν ήξερα. Τίποτα δεν προμηνούσε την αντάρα. Το καλοκαίρι κρεμόταν από ένα πράσινο κλωνάρι και δεν ήθελε να φύγει. Ζέστη. Ήμουν ξαπλωμένος πάνω στην άμμο. Βαστούσα ένα χοντρό κοχύλι και τ΄ ακουμπούσα πάνω στ΄ αυτί μου ν΄ ακούσω τον αγχό της θάλασσας. Κι ο αγχός ήταν τραγούδι. Όμορφη Κυριακή. Όμορφη που θα ΄ναι αύριο η Δευτέρα με τις φρεσκοπλυμένες ποδιές και τους άσπρους κολλαριστούς γιακάδες. Ανοίξτε το βιβλίο στην πρώτη σελίδα. Εγώ είμαι ο δάσκαλος, θα σας μεταφράσω το αρχαίο κείμενο που λέει: «Η ειρήνη σκεπάζει τη γη με ξανθά στάχυα». Κύριε υπουργέ, η θύμησή μου δε με γελάει. Εκεί είχα σταθεί πριν από τις σειρήνες, πριν από το τρένο, τις φωνές, το θάνατο, τον αγκυλωτό σταυρό που στήθηκε πάνω στην Ακρόπολη, πλάι στο ασπρογάλανο κουρέλι μας. Η ειρήνη σκεπάζει τη γη με ξανθά στάχυα».
«Φιμώστε το δάσκαλο. Δυναμώστε το εμβατήριο να πνίξει τα επαναστατικά λόγια, μπας και τ΄ ακούσει κανένας, μαθητής ή Γερμανός.
«Τα σχολεία θ΄ ανοίξουν. Αυτά που ξέρετε, ξεχάστε τα. Λίγα γράμματα και λίγες κουβέντες».
