του Αντώνη Κουκλινού
Άγιε μου Αντώνη απ’ τη Κομά τσ’ Αιγύπτου Ερημίτη,
σ’ έχει προστάτη Ορθόδοξο και το δικό μου σπίτι.
Από στα ν’ εγεννήθηκα και φέρω τ’ όνομά σου,
δοξάζω τη παράδοση και μνόγω στα γραφτά σου.
Άφτω κερί στη χάρη σου, ζητώ να με φωτίζει,
σε ότι κάνω στη ζωή κ’ απ’ όπχιο μετερίζι.
Στσ’ Αγίους πέφτει ο άθρωπος, να βρεί το λύτρωσή ντου,
σα χάσει τη ν’ ελπίδα ντου και τη ν’ υπομονή ντου.
Μέγα σ’ ανακυρήξανε, οι Άγιοι Πατέρες,
έζησες μέσα σε σπηλιές, τσ’ Αγιασμένες μέρες.
Όλα σου τα υπάρχοντα, σπίτι χωράφχια τόσα,
τα μοίρασες εις τσι φτωχούς , χωρίς να πάρεις γρόσσα.
Σαν ασκητής και Μοναχός, εχάραξες, πορεία,
ο Μέγας Αθανάσιος, το λέει στη βιογραφία.
Αντώνη με βαφτίσανε και το ‘χω σε τιμή μου,
που δυό μου εγγόνια, έχουνε τ’ όνομα τ’ Ασκητή μου.
Να μου τα βλέπει ο Θεός κι η Χάρη ντου να πέψει,
σωστούς αθρώπους και καλούς, να μου τσι ξετελέψει.
Όσοι γιορτάζουν σήμερο κι αυτοί και τα παιδιά ντος,
να τσι προσέχεις Άγιε, να ‘χουνε την υγειά ντος…
