Καθιερώθηκε με υπουργική απόφαση σε όλα τα δημόσια σχολεία της χώρας με σκοπό όχι μόνο το ομοιόσχημο των μαθητών αλλά και ως συμβάλλον στη λιτότητα, ευκοσμία και επιτήρηση αυτών και εκτός των διδακτηρίων.
Mε πρόταση του Υ7ΐουργού των Εκκλησιαστικών και της Δημοσίας Παιδείας ψηφίζεται και υπογράφεται από το Υπουργικό Συμβούλιο στην Αθήνα την 8η Μαΐου 1876 και δημοσιεύεται στην Εφημερίδα της Κυβερνήσεως του Βασιλείου της Ελλάδος την 28η Μαΐου 1876 στο υπ’ αρ. 24 φύλλο της με τίτλο “Περί του ιματισμού των μαθητών των γυμνασίων και ελληνικών σχολείων”.
Καπελωμένοι παρέμειναν έκτοτε οι μαθητές επί 90 περίπου χρόνια αφού το καπέλο καταργήθηκε μόλις το 1964. Βέβαια μέχρι τότε είχαν καταργηθεί ή ατονίσει και διαφοροποιηθεί κάποιες διατάξεις, κυρίως γιο: τον ιματισμό, όμως μέχρι και το 1964 οι σκοποί για :ους οποίους αυτό καθιερώθηκε παρέμειναν ζωντανοί.
Οι σημερινοί εν ζωή μεταπολεμικοί μαθητές θα το θυμούνται ασφαλώς σαν ταυτότητα κεφαλής γιατί έτσι λειτουργούσε αποτελώντας βραχνά και μπελά που εκτός 7ΐου περιόριζε την ελευθερία των μαθητών ήταν και η κύρια αιτία των αποβολών από τα σχολεία όπως θα δούμε παρακάτω.
Σε βαθύ μπλε σκούρο χρώμα αλλά και σκούρο ανθρακί το καπέλο παρείχε τα εξής στοιχεία πληροφοριών για τον φέροντα:
Πρώτα από όλα έδειχνε τη μαθητική ιδιότητα. Φορούσες καπέλο ήσουν μαθητής.
Υπερηφάνως τα φορούσαν τα πρωτάκια ως ένδειξη ότι έχουν ανδρωθεί πια μα οι υπόλοιποι σαν
Πηγή: Το Παλιατζίδικο των Αναμνήσεων
