Ξημερώνοντας τ’ Αγιαννιού, με την αύριο των Φώτων, λάβαμε τη
διαταγή να κινήσουμε πάλι μπροστά, για τα μέρη όπου δεν έχει καθημερινές και σκόλες…
…, κάποια φορά, φανήκανε μακριά οι καπνοί που ανέβαιναν
Μεριές μεριές, κι οι πρώτες στον ορίζοντα κόκκινες, λαμπερές φωτοβολίδες…
…Άξιον εστί το κύμα που αγριεύει…
Άξιον εστί το διάσελο που ανοίγει…
Άξιον εστί το αναίτιο δάκρυ…
Άξιον εστί των ερώτων το τραύλισμα πάνω στα βράχια…
Νυν των λαών το αμάλγαμα…
Νυν η ταπείνωση των Θεών Νυν η σποδός του Ανθρώπου
Νυν νυν το μηδέν…
Και αιέν ο κόσμος ο μικρός, ο Μέγας!
Οδυσσέας Ελύτης, «Άξιον Εστί», Ανάγνωσμα πρώτο,
Η πορεία προς το μέτωπο, Δοξαστικόν.
