Του Γιώργου Μαμάκη
10 ορειβάτες βρίσκονται στο άγριο και παγωμένο τοπίο των Λασιθιώτικων βουνών, βυθισμένοι σε μια χιονοθύελλα που μοιάζει να θέλει να τους καταπιεί.
Το χιόνι πέφτει πυκνό, δημιουργώντας ένα λευκό πέπλο που κρύβει κάθε μονοπάτι και δυσκολεύει την κίνηση. Ο άνεμος σφυρίζει μανιασμένα, κόβοντας την ανάσα και φέρνοντας μαζί του τον διαρκή κίνδυνο του παγετού.
Η ομάδα παλεύει να παραμείνει ενωμένη. Ο επικεφαλής προσπαθεί να διατηρήσει την κατεύθυνση. Οι υπόλοιποι προχωρούν αργά, με τα πόδια να βουλιάζουν βαθιά στο χιόνι.
Η χιονοθύελλα, όμως, δεν είναι το μόνο εμπόδιο. Οι απότομες πλαγιές και τα κοφτερά βράχια δημιουργούν έναν λαβύρινθο που απαιτεί συνεχή προσοχή. Το σώμα έχει αρχίσει να βαραίνει από την εξάντληση, ενώ το κρύο διαπερνά τα στρώματα των ρούχων, παγώνοντας κάθε άκρο.
Ωστόσο, παρά τον φόβο, τα βλέμματα παραμένουν γεμάτα αποφασιστικότητα.
Καθώς η χιονοθύελλα εντείνεται, προσπαθούμε να κρατήσουμε την ψυχραιμία μας. Τα πρόσωπα είναι σκεπασμένα από στρώματα πάγου, τα χέρια μουδιασμένα παρά τα γάντια, αλλά η εσωτερική φλόγα, το πάθος για την εξερεύνηση, δεν σβήνει.
Με κάθε βήμα, η δύναμη της ομάδας δοκιμάζεται, αλλά και η αποφασιστικότητα να νικήσει τη φύση και να φτάσει στον προορισμό της.
Η ατμόσφαιρα είναι γεμάτη από τη βαριά ανάσα όλων και τη συνεχή απειλή του ψύχους. Οι ιστορίες για προηγούμενες περιπέτειες τους ενώνουν, ενώ η υπόσχεση να τα καταφέρουν μαζί τους κρατά σε εγρήγορση.
Ίσως η μεγαλύτερη περιπέτεια τους να μην ήταν η φύση, αλλά το πώς βρήκαν την ανθρωπιά και τη δύναμη να παραμείνουν ενωμένοι ενάντια στις αντιξοότητες.
