Γράφει ο Απόστολος Πηρουνάκης*
Δευτέρα, 23 Δεκεμβρίου γιορτάζουν οι πολιούχοι Άγιοι Δέκα Κρήτης στο ομώνυμο χωριό της Μεσαράς.
Οι τάφοι τους βρέθηκαν στο πάτο μιας λίμνης που το νερό της ήταν καθαρό και πόσιμο, παρά τις ακαθαρσίες που έφερναν τα βρόχινα νερά, στις παρυφές του χωριού .
Είχε ιαματικές ιδιότητες και πολλοί άνθρωποι έπιναν ή πλένονταν και ξανάβρισκαν την υγειά τους.
Το 1905, ο τότε μακαριστός επίσκοπος Αρκαδίας Βασίλειος, με έδρα το χωριό Άγιοι Δέκα, αποξήρανε τη λίμνη καθ’ υπόδειξη των Αγίων Ιερομόναχων της Μονής Κουδουμά, Παρθένιο και Ευμένιο, και στη θέση αυτή ακριβώς έχτισε, το 1915, εκκλησία στη μνήμη τους που την ονόμασε Αγία λίμνη.
Οι Άγιοι Δέκα είχαν μαρτυρικό θάνατο με αποκεφαλισμό, γονατιστοί επί μαρμαρόπλακας η οποία κατά την ώρα του μαρτυρίου έλιωσε και τα γόνατα τους χώθηκαν στα σπλάχνα της , και σώζεται μέσα στον ομώνυμο ναό των Αγίων Δέκα στο χώρο του οποίου και μαρτύρησαν.
Στη μνήμη τους αφιέρωσα και διάβασα πρώτη φορά το 2014 τους παρακάτω στίχους.
ΟΙ ΑΓΙΟΙ ΔΕΚΑ(μάρτυρες)
(ΑΓΙΑ ΛΙΜΝΗ)
Λακκουδιαστές, στο μάρμαρο, φαίνουντ’ οι γονατιές σας.
Πρέπει μεγάλη δύναμη να είχαν οι ψυχές σας.
Δρομικό- βρόχινο νερό εστέρνιαζε, ανάμεσα σε τράφους.
Και γλύκαινε και άγιαζε, πάνω στσ’ αμόλυντούς σας τάφους.
Με τον καιρό το στέρνιασμα ,πήρε μορφή μιας λίμνης.
Νερό αβούρκιαστο, χωρίς μαυρόπιλα, γάργαρο να το πίνεις.
Τα ζωντανά πρώτα, σημάδι δώσανε στους τοτιανούς ανθρώπους.
Πως σίγουρα επρόκειτο, για αγιασμένους τόπους.
Λαίμαργα πίναν το νερό κι ύστερα αποπατούσαν.
Μα κείνο αμόλυντο έμενε κ’ οι ανθρώποι απορούσαν .
Ξωμπάτης , άρρωστος παρατήρησε, πως το νερό βουρκιά δε βγάζει.
Κι ήπιε και νίφτηκε κι άρχισε να δοξάζει.
Αγίασμα ‘ναι το νερό! Αγία είν’ η λίμνη!
Και το ‘μαθε όλο το χωριό και η Αρχιεροσύνη!
Εσάλεψαν παπάδες και Δεσποτικοί, να πάν’ να δουν το θάμα!
Κι ήπιαν απ’ το νερόλακκο νερό, μεγάλο κάνουν τάμα!
Παπάδες και χριστιανοί αδερφοί , πήρανε τις σκαλίδες .
Και ρίχτηκαν και σκάβανε εκεί, που το νερό έβγαζε φυσαλλίδες .
Πρόσεχε! Ο γείς τον άλλο πρόσταζε , κούφιο είν’ από κάτω!
Δέος και φόβος τους σταμάτησε και φώναξαν το Διάκο!
Διάκε! Φώναξε το Δεσπότη μας, να παίξει εκείνος πρώτος,
Τη σκαλιδιά την ύστερη, γιατί παράξενος ακούγεται ο κρότος!
Κι ευθύς η πρώτη πλάκα έδειξε τα κοικητήριά σας!
Κι αλώβητα κι αμόλυντα, φανήκανε τ’ ‘Αγια λείψανά σας!
Έτσι το τάμα πράξη έγινε, στην άγια σας μνήμη!
Για χάρη σας ή εκκλησιά που χτίστηκε, είν’ η Αγία Λίμνη!
* Ο κ. Απόστολος Πηρουνάκης είναι συνταξιούχος Δάσκαλος
