Κάποια στιγμή, πριν από μερικά χρόνια, ο ΟΗΕ αποφάσισε να γιορτάσει τον θεσμό της οικογένειας, καθιερώνοντας τη Διεθνή Ημέρα Οικογένειας κάθε χρόνο στις 15 Μαΐου. Ο ετήσιος αυτός εορτασμός «αντανακλά τη σπουδαιότητα που αποδίδει η διεθνής κοινότητα στην οικογένεια ως βασικό κύτταρο της κοινωνίας».
Κι εμείς με τη σειρά μας τιμάμε, όχι απλώς τον θεσμό της οικογένειας, αλλά αυτόν της «Αγίας Ελληνικής Οικογένειας». Αυτού του τύπου φαμίλιας που όλοι υπήρξαμε ανυποψίαστα μέλη και που εξαιτίας της μεγαλώσαμε με εμπειρίες, συνήθειες και ατάκες που βρίσκονται πια… στο DNA του συλλογικού οικογενειακού ασυνείδητου της χώρας.
Αυτού του τύπου την οικογένεια που μας χάρισε κωμικοτραγικά «παιδικά τραύματα», αλλά γι’ αυτό της έχουμε και αδυναμία.
Διαβάστε παρακάτω 11 χαρακτηριστικά κοινά βιώματα όσων μεγάλωσαν σε μια τέτοια οικογένεια και πείτε μας αν έχουμε άδικο.
* Αν δεν τρώνε όλοι μαζί, θα καταστραφεί ο κόσμος
Η γιαγιά πίστευε πως το τραπέζι ενώνει την οικογένεια, και το ίδιο πρέσβευε με τη σειρά της και η μαμά, που φρόντιζε να γεμίσει το τραπέζι με πάνω από δύο επιλογές μαγειρευτών για κάθε γεύμα, τα οποία χρειάζονταν πέντε ώρες μαγειρέματος, ενώ τα παιδιά ζητούσαν τελικά μόνο πατάτες τηγανητές.
Ελλείψει τηγανητής πατάτας, οι πιτσιρικάδες άφηναν το φαγητό άθικτο και αντ’ αυτού έπαιζαν κάνοντας αναμίξεις ψωμιού, νερού, κέτσαπ και κοκα-κόλας. Το να αφήνεις όμως το φαγητό σου αποτελεί επίσης έγκλημα κατά της ανθρωπότητας.
Γι’ αυτό και όλοι, κάποια στιγμή στα «νιάτα» μας, ακούσαμε τους γονείς να μας απειλούν ότι αν δεν φάμε το φαγητό μας, θα χάσουμε τη δύναμή μας/θα μας πάρει ο μπαμπούλας/θα μας αφήσει ο γαμπρός ή η νύφη.
* Τα παιδιά μένουν με τους γονείς (και όταν δεν είναι πια παιδιά)
Μπορεί να το παίζουν άνετοι και στις παρέες τους να λένε πως τα παιδιά πρέπει κάποια στιγμή να ανοίξουν το δικό τους σπιτικό, αλλά πάντα οι γονείς της «Αγίας Ελληνικής Οικογένειας» χαίρονται κρυφά όταν τα παιδιά τους δεν «ανοίγουν τα φτερά τους» και καταλήγουν να κλείνουν τα τριάντα τους όντας ακόμη συγκάτοικοί τους.
Άλλωστε ποιος είναι ο προορισμός της μάνας; Να ξυπνάει τον τριαντάχρονο κανακάρη της για να του θυμίσει ότι έχει να πάει για καφέ.
* Τα κλάματα όταν το παιδί φεύγει για σπουδές
Η ελληνίδα μάνα κάνει… κουράγιο, αλλά όταν το παιδί φεύγει τελικά από το σπίτι (για να αλλάξει πόλη λόγω σπουδών, για να μπει στο στρατό ή απλώς για να μετακομίσει σε δικό του σπίτι), μεταμορφώνεται σε ερμηνεύτρια αρχαιοελληνικής τραγωδίας και κλαίει γοερά σαν να βλέπει τα βλαστάρια της να πηγαίνουν στον τρίτο παγκόσμιο πόλεμο.
* Οι αγίες ελληνικές επισκέψεις στις θείες
Είναι εκείνη η αίσθηση της τρομερής αγγαρείας, όταν η Αγία Ελληνίδα Μαμά σε αναγκάζει να βάλεις τα καλά σου, να χτενίσεις τα μαλλιά σου σε μία καθωσπρέπει χωρίστρα και να τη συνοδεύσεις στη θεία Μαρίτσα, όπου είσαι υποχρεωμένος να φας μέχρι να σκάσεις, να καθίσεις να σου τσιμπήσουν τα μάγουλα, να σε ρωτήσουν τι θέλεις να γίνεις άμα μεγαλώσεις και να ακούσεις για τις τελευταίες εξελίξεις στις σαπουνόπερες – είτε τις τηλεοπτικές, είτε αυτές του σογιού σας (που η άλλη θεία βρήκε ανεβασμένη χοληστερίνη και η ξαδέρφη του μπατζανάκη της κουνιάδας της φόρεσε ξώπλατο στην εκκλησία.
Και αυτό φυσικά θεωρείται η μεγαλύτερη έξοδος της εβδομάδας.
* Τα πρωτοχρονιάτικα τραπέζια και τα πασχαλινά γλέντια
Η εμπειρία της επίσκεψης στη θεία ωχριά μπροστά στο τελετουργικό των μεγάλων οικογενειακών τραπεζιών. Εκεί, οι θείοι που μυρίζουν κρασί από έτη φωτός μακριά, θα έρθουν να «πειράξουν την νεολαία», οι θείες συνασπισμένες θα σε μπουκώσουν μέχρι να αναγκαστείς να ξεκουμπώσεις το παντελόνι για να ανασάνεις, οι μπαμπάδες θα μαλώσουν για τα πολιτικά και τα ποδοσφαιρικά και ο DJ Barba-Kotsos θα αναλάβει να ντύσει τη φιέστα με απολαυστικά κλαρίνα, όσο ένας βοσκός κλαίει το ξεκληρισμένο του κοπάδι που πλέον βρίσκεται στο τραπέζι σας.
* Ο ύπνος στις ταβέρνες
Ποιος από εσάς δεν θυμάται τον εαυτό του να κουτουλάει από τη νύστα ως παιδί, σε κάποια ταβέρνα που τον έσυραν οι δικοί του, να ξαπλώνει για να λαγοκοιμηθεί σε ενωμένες, άβολες καρέκλες, και να τον μεταφέρουν στη συνέχεια στο αυτοκίνητο για να συνεχίσει εκεί το ροχάλισμα, μέχρι η παρέα των μεγάλων να αποτελειώσει το κρασοβάρελο;
Α, και φυσικά, να μαλώσει στη συνέχεια για το ποιος θα πληρώσει τον λογαριασμό.
* Εσύ πότε θα παντρευτείς;
Ο ανώτερος σκοπός της Αγίας Ελληνικής Οικογένειας είναι να πολλαπλασιαστεί και να αναπαραχθεί ως μοντέλο. Γι’ αυτό και σχεδόν ενστικτωδώς και με την παραμικρή αφορμή, τα ανύπαντρα μέλη της οικογένειας δέχονται τα πυρά των μανάδων που ζουν για τη στιγμή που θα ξοδέψουν μια μικρή (έως μεγάλη) περιουσία για το γλέντι ενός γάμου.
Ιδανική αφορμή είναι κάποιος άλλος γάμος στον οποίο παρίσταστε οικογενειακώς, όπου το «και στα δικά σου» παύει από ένα σημείο και μετά να θεωρείται ευχή και ακούγεται σχεδόν σαν θυμωμένη προσταγή. «Εσύ πότε επιτέλους θα νοικοκυρευτείς, αχαΐρευτο πλάσμα;»
* Το παιδί του γείτονα
«Τι ώρα γύρισες βρε πάλι χθες το βράδυ; Δεν βλέπεις ο γιος της κυρίας Ντίνας απέναντι τι καλό παιδί που είναι;».
Πάντα, υπάρχει ένας γιος και μια κόρη απέναντι που είναι καλύτεροι από εσάς και έχετε σχεδόν πεισθεί πως οι γονείς σας τους αγαπούσαν λίγο περισσότερο από εσάς. Και φυσικά, πάντα υπάρχουν τα «χειρότερα» παραδείγματα που αντιπαρατάσσατε εσείς, για τα οποία υπήρχε πολύ συγκεκριμένη απάντηση: «Δεν με νοιάζει τι κάνουν τα παιδιά των άλλων, εσύ τι κάνεις με νοιάζει».
* Η ελληνική ζακέτα
«Πώς βγαίνεις έτσι έξω;». Η συγκεκριμένη ερώτηση (που δεν είναι παρά καμουφλαρισμένη κατάκριση), έχει διττή σημασία: Όταν απευθύνεται από τους μπαμπάδες στις κόρες της οικογένειας σημαίνει πως το μήκος της φούστας είναι απαγορευτικό, ενώ από τις μανάδες στους γιους πως το πουκάμισο είναι τσαλακωμένο/εκτός παντελονιού ή πως το t-shirt είναι ασιδέρωτο, και επομένως με το που βγει από το σπίτι θα συγκεντρωθεί ένας αγανακτισμένος όχλος φωνάζοντας «Δεν σε προσέχει καθόλου η μάνα σου; Τι χάλια είναι αυτά;».
Σε οποιαδήποτε περίπτωση, όμως, η τελική έξοδος από το σπίτι συνοδεύεται από την ατάκα-κατακλείδα, επίκαιρη χειμώνα-καλοκαίρι: «Ζακέτα πήρες;». Μπορεί αυτή τη στιγμή να έχει 41 βαθμούς υπό σκιάν, αλλά άμα πέσει ο ήλιος, θα βάλει ψύχρα, ξέρει αυτή.
* Θα χαλάσεις τα μάτια σου
Η τυπική ελληνική οικογένεια έχει σχεδόν διψήφιο αριθμό τηλεοράσεων στο σπίτι. Συσκευή που τοποθετείται στο κέντρο του σαλονιού/του καθιστικού/της κουζίνας/του υπνοδωματίου κ.ο.κ. και λατρεύεται σαν θεότητα, αλλά όταν το παιδί ασπάζεται αυτή την τηλε-θρησκεία και κάθεται μέχρι αργά μπροστά στην οθόνη, μαθαίνει ξαφνικά ότι θα χαλάσει τα μάτια του, θα τυφλωθεί, θα αποβλακωθεί, θα αποκτήσει τριψήφιο αριθμό μυωπίας σε κάθε μάτι.
Το ίδιο ισχύει και με οτιδήποτε άλλο θεωρούν τα παιδιά ευχάριστο: Τα βιντεοπαιχνίδια είναι όργανα του σατανά, ενώ με τα γλυκά θα σου πέσουν τα δόντια – κάτι που αν ίσχυε, η σημερινή γενιά θα κυκλοφορούσε αποκλειστικά με μασέλες.
* Η εξόρμηση στην παραλία
Δεν γνωρίζουμε τα ήθη των οικογενειακών επισκέψεων για μπάνιο σε άλλες χώρες του πλανήτη που βρέχονται από θάλασσα. Εδώ όμως, εξόρμηση της φαμελιάς στην παραλία σημαίνει αυτοκίνητο που αγκομαχά από τα συμπράγκαλα, ψάθες, ομπρέλες, σχοινιά για στερέωμα, τάπερ με κεφτεδάκια, ραδιοφωνάκι με μπαταρίες, σακούλες, αμμόλουτρα γιαγιάς και κυρίως καυγάδες επειδή «εκεί που πας δεν πατώνεις, άμα πνιγείς θα σε σφάξω» (sic).
Πηγή in2life.gr
