Του Γιώργου Μαμάκη
Στις βραχώδεις, απόκρημνες ακτές των Αστερουσίων, η αίσθηση του κόσμου αλλάζει. Το βλέμμα σου χάνεται στον ορίζοντα, εκεί που το πέλαγος αγκαλιάζει τον ουρανό. Ο άνεμος σφυρίζει μέσα από τις σχισμές των βράχων, φέρνοντας μαζί του την αλμύρα της θάλασσας και τον ψίθυρο παλιών μύθων.
Η γη εδώ μοιάζει αρχέγονη, αγέρωχη. Οι απόκρημνες πλαγιές πέφτουν απότομα στη θάλασσα, σαν να σμιλεύτηκαν από έναν πανάρχαιο γλύπτη. Η τραχύτητα του τοπίου κρύβει μια ιδιαίτερη ομορφιά, άγρια και αυθεντική. Οι ήχοι της φύσης γεμίζουν το χώρο – τα κύματα που συντρίβονται στις πέτρες, το τραγούδι των γλάρων, και το απαλό θρόισμα της βλάστησης που παλεύει να ριζώσει στο βράχο.
Κι εσύ, μικρός και ταπεινός μπροστά στο μεγαλείο αυτού του τόπου, νιώθεις το βάρος και ταυτόχρονα την ελευθερία της απόλυτης σύνδεσης με τη φύση. Είναι σαν να σου προσφέρεται μια σπάνια ευκαιρία να επιστρέψεις στις ρίζες σου, να γίνεις ξανά ένα με τον κόσμο όπως ήταν κάποτε – αγνός, ωμός, αιώνιος.
Νομίζεις ότι είσαι σαι μόνος, όμως δεν είσαι τελικά καθόλου μόνος. Η παρουσία της φύσης είναι επιβλητική, σχεδόν ζωντανή. Η ψυχή σου γίνεται κομμάτι αυτού του τοπίου, κι η σκέψη σου ταξιδεύει σαν τον άνεμο που δεν γνωρίζει σύνορα. Εδώ, κάθε ανάσα είναι πιο βαθιά, κάθε στιγμή πιο αληθινή.
