Της Εκπαιδευτικού Χρυσούλας Ντρουμπογιάννη
Ο Βασιλάκης.
Έτσι τον φώναζαν οι δικοί του κι οι δικοί μου, μα ήταν μεγάλος.
Περασμένα 14 τον θυμάμαι, ψηλό και παχύ σαν γίγαντα, με καρδιά και νου ίσως, μικρού παιδιού..
Άλλες οι Εποχές τότε.
Η έννοια ” νοητική υστέρηση” σήμαινε αυτόματα και κοινωνικό αποκλεισμό. Δεν μπορούσε να παρακολουθήσει στο Σχολείο. Με τίποτα.
Τ’ αλλα παιδιά τον κορόιδευαν, για τον τρόπο του, τις απαντήσεις του ή τον έβαζαν να κάνει παράλογα πράγματα και γελούσαν ύστερα με την αφέλεια του.
Έτσι, η Μητέρα του στοργικά τον κράτησε σπίτι.
Άκακος, οι δικοί μου προστατευτικά, όπως κι όλοι στην γειτονιά, τον αγαπούσαν.
Αρχές του Ιούνη ήταν, όταν ήρθε κλαμμενος και πολύ θυμωμένος από την πίσω πόρτα, στον Φούρνο. μας..
Έβριζε, μέσα σ αναφιλητα..
Σχολωντας νωρίς το μεσημέρι, μια παρέα παιδιών του..τσαλαπατησε τα μεγάλα μαύρα μυρμήγκια που παρακολουθούσε με τις ώρες, φαρδυς πλατυς σχεδόν, στο πεζοδρόμιο της εξώπορτας του, και του χάλασε τις ” φωλιές τους” στις ” άμμουδες” όπως έλεγε ο ιδιος τα..χωμάτινα αναχώματα που έφτιαχναν για να προστατεύσουν το σπιτικό τους..
Τον φίλεψαμε ζεστό ψωμί και ακούγοντας τον, προσπαθήσαμε να του εξηγήσουμε πως η ” φωλιά” τους δεν χάλασε μα είναι άλλη, ακέραια , βαθιά στην γη..
Παρηγορημενος κάπως, έφυγε με δυο χαραμαδια σταρένιου στο χέρι, να πάει ξανά στα μυρμήγκια του..
Κάθισε στο κατώφλι και τα παρατηρούσε ώρες ατελείωτες με ανακούφιση που προσπαθούσαν ακούραστα να ξαφτιαξουν τα ” Κάστρα” τους..
Όμως, την επόμενη έγινε ξανά το ίδιο …και κάθε μέρα.
Είναι απίστευτο πόσο σκληρά μπορούν να γίνουν ενίοτε τα παιδιά, μικρογραφία άραγε των Μεγάλων, με τους Αδύναμους..
Ώσπου ο ” Βασιλάκης” δεν άντεξε πλέον να καταστρέφουν τους ” Πύργους” των μυρμηγκιών του και ύψωσε το ανάστημα του και κυρίως τις γροθιές του..
Κεφάλια άνοιξαν, φωνές διαμαρτυρίας από γονείς ” βαθιά νυχτωμένους” εισακούστηκαν.
Κι ” ο Βασιλάκης”.. αποκλείστηκε κάπου πολύ μακριά για να σβήσει μετά από χρόνια στο Ευαγές Ίδρυμα εκείνου του Νησιού..
Ας είναι αναπαυμένη η Ψυχούλα του στον Παράδεισο, να φροντίζει όλα τα πλάσματα του Ουρανού..
Ευχαριστώ θερμά την αγαπημένη Έφη που με την ευαισθησία της και τούτη την φωτογραφία, ταλάντωσε, σαν τεντωμένη χορδή, την Μνήμη μου..
Παγκόσμια ημέρα υπέρ των Δικαιωμάτων και της ισοτιμίας ό λ ω ν των παιδιών του Κόσμου σήμερα..
[ Παλαιότερο κείμενο μου, μα δυστυχώς, η μελαγχολία των Καιρών και η διαχρονικότητα του, όσον αφορά το κομμάτι του κοινωνικού αποκλεισμού , μου υπαγορεύει την αναδημοσίευση του..]
