Γράφει η Έφη Μιχελάκη*
… Επά καμπάνες δε χτυπού(ν), μήδε και σημαντήργια,
ψαλτάδες δε τη ψάλλουσι, κλησάρηδες δε πάσι,
μηδέ όρθρος δε διαβάζετε, μήδε κι οι Αποστόλοι,
λιβάνια δεν ανάφτουσι, Χερουβικό δε λέσι.
Μήδε Λαμπρή δεν κάνουσι, μηδέ Μέγα Σάββατο,
νυφάδες δε βλογούνε μπλιό, κοπέλια δε μυρώνου(ν),
κι απόλυση δε γίνεται εδά διακόσους χρόνους..
Τα ζάλα μου (για τη δουλειά μου) με βγάλανε σήμερο στο όμορφο Μαλεβίζι.
Εκεί – αναμεσώς στους ασάλευτους ελαιώνες και τη Κιθαρίδα – έμεινα να θαυμάζω το ξωκκλήσι της φωτογραφίας.
Αλειτρούητο κι εκτεθειμένο σ’ ολα τα στοιχεία της φύσης, κλητό και παραπονεμένο χωρίς σήμαντρο, χωρίς σταυρό, και με ξεστελιωμένο το πορτί, λες και δεν υπάρχουνε εκεί γύρω αθρώποι..
Μα κι αν υπάρχουνε, δεν υποπτεύονται μάλλον πόσο μίζερη έγινε η ζωή μας με τα “ανάπηρα” ξωκκλήσια μας..
Κατηφής πήρα το δρόμο της επιστροφής, κι ως κι α γελά τ’ αχείλι μου, πρικύ κατασταλάσει…
* Η Έφη Μιχελάκη είναι Κτηνίατρος από το Ασήμι, με καταγωγή τους Παρανύμφους Αστερουσίων
