Του Ζαχαρία Καψαλάκη
Πραγματικά ήταν συγκινητικό (και συγκλονιστικό) το άρθρο του καλού φίλου Μύρωνα Τζαρδή για τα γεγονότα που διαδραματίστηκαν στο Γυμνάσιο Μοιρών εκείνο το δύσκολο Νοέμβρη!
Όλα ξεκίνησαν σαν σήμερα το 1973… 18 Νοεμβρίου! Τα γεγονότα στο Πολυτεχνείο έχουν συγκλονίσει τους πάντες. Εδώ στην ύπαιθρο, όλα τα σκιάζε η φοβέρα και τα πλάκωνε η άγνοια. Όχι όμως παντού. Στις καρδιές έξι νέων μαθητών του Γυμνασίου Μοιρών, φαίνεται ότι υπήρχαν χαραμάδες ελευθερίας. Έτσι πήραν την απόφαση να αντιδράσουν. Να μη μείνουν παθητικοί δέκτες των γεγονότων. «Χωρίς χρονοτριβή, παίρνουν μαρκαδόρους και «στιλούς» και αρχίζουν να γράφουν συνθήματα σε κομμάτια φύλλου χαρτιού…», γράφει ο Μύρων και συνεχίζει: «Όλη τη ημέρα έγραφαν, χωρίς σταματημό και το βράδυ του Σαββάτου τις σκορπίσανε στο προαύλιο του κεντρικού κτιρίου του σχολείου. Μερικές τις κόλλησαν σε κορμούς δέντρων γύρω από το σχολείο. Και τέλος έγραψαν με μπλε μπογιά στους τοίχους του σχολείου ΚΑΤΩ Η ΧΟΥΝΤΑ – ΚΑΤΩ Ο ΦΑΣΙΣΜΟΣ – 1 1 4».
Την άλλη μέρα, αν και Κυριακή, ο χαμός… Η Ασφαλίτες να καταφτάνουν ψάχνοντας να βρουν τους ενόχους. Οι έρευνες εντατικοποιούνται τη Δευτέρα, όταν ανοίγει ξανά το σχολείο και οι μαθητές γύρισαν στις τάξεις τους.
Ασφαλίτες παντού, φόβος και τρόμος να κυριαρχούν… Μια υποχρεωτική εκδρομή του σχολείου γιατί θέλουν να ψάξουν τις τσάντες, να βρουν τετράδια υπόπτων και να αντιπαραβάλουν γραφικούς χαρακτήρες με τις προκηρύξεις. Και τούτο γιατί ενδείξεις υπάρχουν, πρέπει όμως να βρεθούν και αποδείξεις. Στον αγώνα συνδράμουν και κάποιοι καθηγητές που γίνονται οι αρνητικοί πρωταγωνιστές των γεγονότων… Μάλιστα η αρνητική παρατηρητικότητα μιας καθηγήτριας θα λύσει το μίτο της Αριάδνης. Μια σταγόνα μπλε μπογιάς στο παπούτσι ενός μαθητή, δείχνε τον πρώτο ένοχο. Και έπονται οι υπόλοιποι… Τα υπόλοιπα γεγονότα τα περιγράφει πολύ καλά ο Μύρων στο άρθρο του και εμείς δε χρειάζεται να προσθέσουμε τίποτε άλλο (προς το παρόν), εκτός από τα ονόματα των πρωταγωνιστών που σας υποσχεθήκαμε και που δημοσιεύονται – αν δεν κάνω λάθος – για πρώτη φορά. Είναι Μοιριανοί οι περισσότεροι.
- Τζαρδής Μύρων, σήμερα γεωπόνος, ιστορικός ερευνητής, υποψήφιος διδάκτορας του Πανεπιστημίου Ιωαννίνων.
- Χουστουλάκης Μανόλης, οδοντίατρος, πρώην πρόεδρος του Δημοτικού Συμβουλίου των Δήμων Μοιρών και Φαιστού.
- Δριμισκιανάκης Στέλιος, από το Πέρι, ασχολούμενος με χωματουργικές εργασίες.
- Τζανάκης Μανόλης, Αρχιτέκτονας, έχει ασχοληθεί με το σχέδιο πόλης των Μοιρών.
- Αρμουτάκης Σήφης, συνταξιούχος σήμερα τραπεζικός υπάλληλος, που δυστυχώς έφυγε πριν λίγα χρόνια από τη ζωή.
- Γαρεφαλάκης Γιάννης, που ασχολούνταν με την τοποθέτηση πλακιδίων και που δυστυχώς έφυγε πριν λίγο καιρό από τη ζωή.
Αυτοί είναι οι έξι πρωταγωνιστές των γεγονότων του Γυμνασίου των Μοιρών, που άθελα τους έγραψαν ένα μικρό αλλά ουσιαστικό κομμάτι της τοπικής μας ιστορίας.
Και σίγουρα το Γυμνάσιο των Μοιρών, όπως και η πόλης των Μοιρών, θα πρέπει να τους τιμήσει για τον αγώνα τους, έστω και μετά την πάροδο τόσων χρόνων…
Στον επίλογο αυτού του σημειώματος θέλω να χρησιμοποιήσω μια φράση από το κείμενο του κ. Τζαρδή, ο οποίος και γράφει: «Οι νέοι αυτοί μαθητές συνέχισαν τα μαθήματα τους, άλλοι σταμάτησαν το σχολείο, άλλοι το τελείωσαν και άλλοι προχώρησαν πιο πέρα την μόρφωση τους. Ποτέ όμως, δεν εξαργύρωσαν, ούτε προέβαλαν αυτό το γεγονός.»
Τον ευχαριστώ ιδιαίτερα που δέχτηκε να γράφει αυτό το κείμενο και να ανοίξει ουσιαστικά την παρουσίαση των γεγονότων της εποχής εκείνης.
