Αυτές τις μέρες σε ένα πάνελ στην τηλεόραση είχαν το λόγο όσοι ήταν επιλεγμένοι από το ΥΠΕΠΘ, για να κρίνουν τους δασκάλους της περιφέρειάς τους. Να τους κρίνουν στο εκπαιδευτικό και γενικά στο έργο εντός και εκτός σχολείου.
Με έκαναν εκτός εαυτού, με τα ψέματα που αράδιαζαν. Με εκνεύρισε πιο πολύ μια κυρία επιθεωρήτρια, που υπερηφανευόταν για το τεράστιο έργο τους και την υψηλή βαθμολογία που είχαν, όλοι οι επιλεγμένοι συνάδελφοί της. Σίγουρα υπήρχαν επιθεωρητές διαμάντια, που τιμούσαν τον εαυτό τους και τον όρκο που είχαν δώσει. Που πρόσφεραν έργο στην εκπαίδευση και βοήθησαν πραγματικά τους δασκάλους στη δουλειά τους. Όμως πέρασαν από την εκπαίδευση και αρκετοί δυνάστες των εκπ/κών! Πόσοι και πόσοι φέρονταν βάναυσα σε δασκάλους ! Πόσοι και πόσοι εκβίαζαν δασκαλίτσες, για να τους βάλουν καλή βαθμολογία! Πρέπει να ξέρετε, πως η βαθμολογία, τότε, επηρέαζε τη μισθολογική εξέλιξη, την προαγωγή σου και την προτεραιότητα στις μεταθέσεις. Κάποιοι απαξίωναν γυναίκες που είχαν την τύχη να παντρευτούν ή να έχουν παιδιά και πήγαιναν να διοριστούν. «Δεν ενδιαφέρει την υπηρεσία, αν έχεις άνδρα και παιδιά!» είπε ένας επιθεωρητής σε μια ταλαίπωρη νεοδιόριστη δασκάλα. Από αγανάκτηση αναγκάστηκα να σας γράψω την πραγματική αλήθεια και τη σχέση της πλειοψηφίας των επιθεωρητών με τους δασκάλους της εποχής μου.
Είμαι ο ΦΡΑΓΚΙΟΥΔΑΚΗΣ ΓΙΑΝΝΗΣ . Γεννήθηκα 11- Απριλίου 1921 στο Πετροκεφάλι. Τελείωσα την Παιδαγωγική Ακαδημία Ηρακλείου. Μετά την Κατοχή πήρα διορισμό από το ΥΠΕΠΘ στη Α΄ περιφέρεια Καβάλας και στο τριθέσιο σχολείο του χωριού ΠΑΝΑΓΙΑ ΘΑΣΟΥ με 180 μαθητές. Όταν πρωτοπήγα, πέρασα πρώτα από το Γραφείο του κ. Επιθεωρητή. Με υποδέχτηκε θερμά και με ενημέρωσε για το δύσκολο έργο που αναλαμβάνω. Πράγματι αναλάμβανα δύσκολο και βαρύ έργο. Θα είμαι ο μοναδικός δάσκαλος στο Σχολείο, χωρίς κτίριο μου είπε και μου έδωσε διάφορες οδηγίες. Του υποσχέθηκα ότι έχω δύναμη και όρεξη για δουλειά και θα τα καταφέρω. Φθάνοντας στο χωριό, με υποδέχτηκαν οι μαθητές χαρούμενοι και εγώ τους χαιρέτισα θερμά. Μάζεψα τα παιδιά, με κοίταζαν παράξενα και ένα ερωτηματικό κρεμόταν από τα χείλη τους. «Άραγε θα απογοητευτεί και θα μας αφήσει ο δάσκαλος;», σκέφτονταν. Αφού κάθισαν ήσυχα στα λίγα θρανία , τους είπα ότι ποτέ δε θα τα εγκαταλείψω,… ποτέ! Χάρηκαν και γέλασαν. «Τώρα, ξέρετε να μας πείτε κανένα τραγουδάκι;», τους λέω. «Ναι, ναι!», απάντησαν. Άρχισαν αμέσως το τραγούδι. Επειδή έλειπαν αρκετές μέρες από το σχολείο, το τραγούδι ήταν άμετρο και χωρίς συνοχή. Για πολύ καιρό δεν είχαν δάσκαλο. Συζητήσαμε διάφορα , για αλληλοενημέρωση, κάναμε κάποιες εργασίες στην αυλή του σχολείου και τελείωσε η πρώτη μέρα. Τα παιδιά ήταν πολλά και παρόλο που τα χώρισα σε ομάδες, το μάθημα γινόταν δύσκολα. Άρχιζε και το τεράστιο πρόβλημα της κατασκευής του διδακτηρίου. Τα χρήματα για την ανέγερση, πολύ λίγα. Ο χώρος δύσκολα προσπελάσιμος. Το βασικό υλικό οι πέτρες βρίσκονταν έξω από το χωριό και κάτω από το οικόπεδο. Για να γίνουν εκμεταλλεύσιμες έπρεπε να γίνει εκβραχισμός με εκρηκτικά και μεταφορά με τα χέρια σε ανηφορικό δρόμο. Έκανα δημοπρασία, ήρθαν μιναδόροι, άνοιξαν τρύπες στα βράχια και με εκρηκτικά αυτά θρυμματίστηκαν. Τότε πήγα στο καφενείο που ήταν πολλοί χωριανοί, τους χαιρέτισα και τους ενημέρωσα για το πρόβλημα μεταφοράς που είχαμε. Πρώτος εγώ άρχισα να μεταφέρω πέτρες με τον ώμο και οι χωριανοί με ακολούθησαν πρόθυμοι. Οι πέτρες, σιγά σιγά και με ζώα μεταφέρθηκαν στο οικόπεδο. Το άλλο υλικό η άμμος, υπήρχε άφθονη στη Θάσο. Έγινε δημοπρασία και 50 κυβικά ήρθαν στο σχολείο. Ο ασβέστης, ένα από τα βασικά υλικά, έβγαινε από πέτρες που ψήνονταν σε καμίνι. Έγινε δημοπρασία, αγοράστηκαν 40.000 οκάδες(50 τόνοι περίπου). Ανοίχτηκε με αξίνες και τσαπιά μεγάλος λάκκος από τους χωριανούς και σβήστηκε με νερό, για να είναι χρήσιμος στο χτίσιμο. Χρειαζόμασταν λαξευμένους γωνιόλιθους για τις γωνίες. Πελέκια για τις λαμπάδες, τα ανώφλια και τα κατώφλια των πορτοπαράθυρων. Έγινε δημοπρασία και ήρθαν ειδικοί μάστορες και τις λάξευσαν. Εδώ τα χρήματα που είχε δώσει το κράτος, 10.000 δραχμές, τελείωσαν. Το κτίριο μισοτελειωμένο. Στην Κοινότητα είχε γίνει δωρεά δύο σπιτιών από δύο οικογένειες. Κάλεσα τη Σχολική Εφορία, πήγαμε μαζί στον πρόεδρο, του προτείναμε να πουλήσει τα οικήματα για να τελειώσουμε το κτίριο και δέχτηκε. Έγινε πλειοδοτικός διαγωνισμός. Με τα χρήματα πληρώσαμε τους εργάτες και όπου χρωστούσαμε. Λεπτομέρειες και τα της διαδικασίας του διαγωνισμού, καταγράφηκαν και φυλάχτηκαν, από μένα, στο αρχείο του Σχολείου, για ενημέρωση σε οποιονδήποτε.
Ζήτησα από το συνεταιρισμό των υλοτόμων (ξυλοκόπων) ξυλεία για τις ανάγκες του κτιρίου. Πρόθυμα δέχτηκαν να προσφέρουν δωρεάν 100 κυβικά μέτρα ξυλεία, σε κορμούς δένδρων και να τους μεταφέρουν στο εργοστάσιο επεξεργασίας ξύλου. Ευχαρίστησα όλους τους δωρητές υλοτόμους. Οι κορμοί σχίσθηκαν ανάλογα με τις ανάγκες που είχαμε σε πατώματα, πόρτες, παράθυρα κ.λ.π.. Περισσότερο χρησιμοποιήθηκαν για την κατασκευή 60 θρανίων. Αυτά που υπήρχαν ήταν πολύ λίγα. Τα περισσότερα από τα παλιά είχαν καεί από τους Βούλγαρους, την περίοδο της Γερμανικής Κατοχής. Οι Βούλγαροι, όντας σύμμαχοι των Ναζί, είχαν καταλάβει μεγάλο μέρος της Μακεδονίας και τη Θάσο. Περίμεναν να τελειώσει νικηφόρα γι’ αυτούς, ο Β΄ Παγκόσμιος Πόλεμος, να τα κάμουν δικά τους. Για να ζεσταθούν από το κρύο, έκαιγαν τα θρανία το χειμώνα. Με μεγάλη χαρά καταφέραμε να φτιάξουμε, πολύ φθηνά, 60 θρανία.
Κατά την περίοδο της κατασκευής του διδακτηρίου μας επισκέφτηκαν μια μέρα, για ενημέρωση και έλεγχο, ο νομαρχιακός επιθεωρητής και ο επιθεωρητής της Α΄ Περιφ. Καβάλας. Βρισκόμασταν στο γιαπί. Ο κ. Επιθεωρητής είχε μια απορία και ρώτησε το κ. Νομαρχιακό. «Κύριε Βασιλείου, τι είναι οι γωνιόλιθοι;» . Επειδή στεκόμουν δίπλα στους γωνιόλιθους και για να λύσω αμέσως την απορία του, τους έδειξα με το δάκτυλο και του λέω «Να τους!». Αμέσως ακούστηκε η σκληρή, οργισμένη και βροντερή φωνή του Επιθεωρητή να μου λέει. «Δε σε ρώτησα εσένα! Ρώτησα τον κ. Βασιλείου! Ποιος σου έδωσε το λόγο και μιλάς;». Η προσβολή και η ντροπή που ένιωσα δεν περιγράφεται. Πρέπει να σας πω ότι στην έκθεση που μου έκανε στο τέλος, δεν έκαμε καμία αναφορά στον αγώνα και την προσφορά μου για την ανέγερση του σχολείου. Αφού τελείωσαν τα έργα, μετά από μερικές μέρες έγραψα τον απολογισμό τους και τον πήγα στην Καβάλα. Τον πήρε ο κ. Νομαρχιακός και άρχισε τον έλεγχο. Σε μερικά εντάλματα πληρωμής είχα βάλει, για οικονομία χώρου και χρόνου δύο δαπάνες, με το σωστό κωδικό. Λάθος μου για την υπηρεσία, που διορθώνεται όμως εύκολα. Σε λίγο «Ποιος είδε το Θεό και δεν τον φοβήθηκε.», που λέμε. Ξεσπά ο κ. Βασιλείου, για το λάθος που είχα κάνει, με φωνές και φοβέρες να με απειλεί: «Πάρε τον απολογισμό πίσω να τον ξαναγράψεις! Δεν πρόκειται να δεις την Κρήτη το καλοκαίρι!……κ. ά.». Έμεινα άφωνος και έγινα κατακίτρινος. Έχανα τον κόσμο γύρω μου, από την ντροπή και το φόβο μου. Σε μια στιγμή σωριάστηκα, λιπόθυμος κάτω στο πάτωμα. Όταν συνήλθα, ήταν όλοι ταραγμένοι, φοβισμένοι και πιο πολύ ο κ. Νομαρχιακός, που προσπαθούσε να με συνεφέρει και να μου δώσει θάρρος. «Να μην ξαναγράψεις τον απολογισμό! Μόλις τακτοποιήσεις τις εκκρεμότητες σου να βγάλεις εισιτήριο για την Κρήτη!», μου λέει με γλυκιά φωνή. Πώς αλλάζουν συμπεριφορά οι άνθρωποι! Εγώ έφυγα κανονικά για διακοπές το καλοκαίρι. Πήρα μετάθεση και τις εκκρεμότητες τις τελείωσε η πολύ καλή δασκάλα που με αντικατέστησε, η κ. Βαλσαμά Κική. Μετατέθηκα στο μικρό χωριό Καλοχωραφίτης Ηρακλείου, που και αυτό όπως τα περισσότερα χωριά δεν είχε διδακτήριο. Δυστυχώς τέτοια ήταν η συμπεριφορά κάποιων επιθεωρητών!
Ευχαριστώ που με διαβάσετε και τα συμπεράσματα δικά σας, για ένα μέρος από τις δυσκολίες που αντιμετώπιζαν και αντιμετωπίζουν οι περισσότεροι εκπαιδευτικοί που διορίζονται σε απομεμακρυσμένα σχολεία από τον τόπο του.-
Πετροκεφάλι 25-9-2017
Φραγκιουδάκης Ιωάννης (+)
Συνταξιούχος Δάσκαλος
Αντιγραφή, επιμέλεια κειμένου: Γιώργος Δαμιανάκης
