Γράφει ο Φανούριος Ζαχαριουδάκης
Είναι η σκίλλη των αρχαίων.
Ο περιηγητής Sonnini μας πληροφορεί ότι οι Έλληνες του Αιγαίου την ονόμαζαν κουβαρόσκιλλα, ή αρχιδόσκιλλα.
Άλλες ονομασίες σε διάφορες ελληνικές περιοχές, από νεώτερες πηγές: Κρεμμυδόσκιλλα (Σύρα), ασκέλλα (Αίγινα, Λακωνία, Πάρος), ασκελλετούρα (Κρήτη), ασκινοκάρα, ασκιλοκάρα, αγιοβασιλίτσα και κουτσούνα (Κεφαλονιά), μποτσίκι (Αρκαδία Ηλεία), βασιλοκουτσούνα (Αιτωλία) (Ι. Σβορώνου, Η σκίλλα, ο σχινοκέφαλος Περικλής και η στέγη του ωδείου, Λαογρ. τ.Ζ’ (1923), σ. 137 κ. έ. και Μιχ. Στεφανίδη, Δημώδη φυσιογνωστικά, Λαογρ. τ.Ι’ (1929), σ. 202-203).
Η ασκελλετούρα είναι ένα φυτό, που φυτρώνει ανάμεσα στους βράχους και θεραπεύει τις λειχήνες (τους έρπητες).
Ο ίδιος ο Sonnini είχε την ευκαιρία να διαπιστώσει τα λαμπρά αποτελέσματα της θεραπείας.
Έτσι χρησιμοποιούσαν τις σκιλλοκρεμμύδες οι Έλληνες του Αιγαίου.
Έκοβαν ένα κομμάτι από το βολβό και έτριβαν μ’ αυτό, το σημείο του δέρματος που έπασχε, αφού προηγουμένως το χάραζαν για να απορροφήσει ευκολότερα το χυμό.
Έτσι εξαφανίζονταν εντελώς οι έρπητες.
”Αλλά στη χώρα των δεισιδαιμονιών” γράφει ο Sonnnini, ”δεν περιορίζονται μόνο στις εφαρμογές που επιβάλλει η πρακτική εμπειρία.
Αποδίδουν στη σκιλλοκρεμμύδα και την ιδιότητα να διατηρεί τα δόντια, λευκά και ολόγερα.
Τρίβοντας τα με το βολβό; Όχι.
Μόλις δεις σκιλλοκρεμμύδα να φυτρώνει, γονατίζεις και δαγκώνεις το φυλλαράκι που προβάλλει από το χώμα, άσπρο όπως είναι με μαύρες βούλες” (Ένθ’ άν. σ. 295-296)
