Της Ζαμπίας Λαζανάκη
Υπήρχε, δεν ξέρω αν υπάρχει ακόμα μια εκπομπή στην τηλεόραση.
“Σαν σήμερα” λέγεται ή λεγόταν.
Συχνά λέω στα παιδιά μου και στα βιολογικά και στα πνευματικά “ό,τι πέρασε… πέρασε”.
Όμως κάποια από αυτά που πέρασαν, σαν σήμερα, σαν χθες σαν αύριο, μας καθόρισαν και όρισαν τη νοσταλγία του τώρα.
Σαν σήμερα λοιπόν η καλή κάμερα θα άστραφτε,τα μωσαϊκά θα γυάλιζαν με σκούπισμα, σφουγγάρισμα και παρκέ με ένα βαμβακερό ύφασμα που έκανε πατινάζ αρχάριο στα δύο μου πόδια για ώρα, μέχρι να καθρεφτίζεται η κίνηση.
Μόνο τότε θα ήταν έτοιμα να περπατηθεί η γιορτή.
Η μάνα θα έβγαζε τα περίτεχνα πλεχτά της, θα άχνιζε με ζάχαρη τους κουραμπιέδες και αύριο όλα τα ζευγάρια του χωριού θα επισκεπτόταν το σπίτι μας.
Γιόρταζε ο πατέρας.
Και οι αέρηδες της μνήμης τέτοια μέρα φυσούν και μαζεύουν στις γωνίες δώρα από πορσελάνη, κουραμπιέδες Μιχαηλαρχάγγελους, κρυμμένα σοκολατάκια διάσημου ζωγράφου και μυρωδιές πασπαλισμένης γιορτής.
Σήμερα στολίστηκαν πάλι τα σημαιάκια της γιορτής στην οδό μνήμης
Μιχαήλ Αρχάγγελου.
Μόνο που σήμερα τα χρόνια πολλά είναι γενικά.
Οι Μιχαήλ Αρχάγγελοι μας έχουν πετάξει και οι δύο και τα σημαιάκια της γιορτής ανεμίζουν με τη δική μας αύρα.
Χρόνια πολλά σε όλους του Αγγέλους, τους ουράνιους ,τους επίγειους και της καρδιάς μας!
